Στον Προκρούστη του κεφαλαίου η συνταξιοδότηση για εργαζόμενες και άνεργες

Συναγερμός πρέπει να σημάνει σε κάθε λαϊκή οικογένεια, σε κάθε εργαζόμενη, άνεργη για να εμποδίσουμε τα νέα μέτρα ενάντια στα ασφαλιστικά μας δικαιώματα, που πετσοκόβουν, ό,τι απ' αυτά έχει απομείνει. Ατέλειωτοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι και οι διατάξεις που ψηφίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια με στόχο τη μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους.

Ο στόχος αυτός, της ΕΕ και των κυβερνήσεων, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, είναι ακόμη πιο αναγκαίος για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων. Κυρίως όμως στοχεύει στις συνθήκες της όποιας ανάκαμψης έρθει, γι' αυτό ό,τι αντιλαϊκό μέτρο έχει παρθεί τα χρόνια της κρίσης θα μείνει και για τα επόμενα.

Μέτρα - «καρμανιόλα»

Τώρα, λοιπόν, έχουμε το νέο ασφαλιστικό «πακέτο» σε συνεννόηση τρόικας και κυβέρνησης, που περιλαμβάνει:

α) Αύξηση δραματική στα όρια ηλικίας! Κατάργηση όλων των συνταξιοδοτήσεων πριν από το 62ο έτος της ηλικίας των ασφαλισμένων ή πριν το γενικό όριο του 67ου έτους. Αυτό αφορά τις μητέρες με ανήλικα παιδιά, εργαζόμενους/-ες που ασφαλίζονται στα ΒΑΕ, ασφαλισμένους/-ες στο Δημόσιο με τουλάχιστον 25ετία και μεταβατικά όρια ηλικίας πριν το 62ο έτος. Σημαίνει άμεση (από το 2015) αύξηση των ορίων ηλικίας που ισχύουν σήμερα σε Δημόσιο, πρώην ΔΕΚΟ και τράπεζες.

β) Μεγάλη αύξηση στον ελάχιστο αριθμό ενσήμων για την παροχή της κατώτατης σύνταξης, δηλαδή 6.000 με 6.500 μέρες ασφάλισης από 4.500 που ισχύει σήμερα για τους ασφαλισμένους. Στο στόχαστρο μπαίνουν ιδιαίτερα οι σημερινές «σαραντάρες», οι γυναίκες που σταμάτησαν τη δουλειά όταν έκαναν οικογένεια, γιατί δεν είχαν πού να αφήσουν τα παιδιά τους, οι νέοι, ιδιαίτερα οι νέες γυναίκες, που είναι πρωταθλήτριες στην ανεργία, στα 2ωρα και 3ωρα, σε προγράμματα απασχόλησης.

γ) Μείωση για άλλη μια φορά των συντάξεων! Παγώνουν τις συντάξεις μέχρι τις 31 του Δεκέμβρη του 2017. Σχεδιάζουν όμως να τις προσαρμόσουν στα όρια του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», στο μέτρο δηλαδή που προωθεί η ΕΕ για να ρίξει συνολικά τους μισθούς και τις συντάξεις. Αφού έχουν κόψει δύο και τρεις φορές στους «μεγαλοσυνταξιούχους» των 700 ή των 1.000 ευρώ, που μετά από 40-45 χρόνια δουλειάς και εισφορών να μην μπορούν να πληρώσουν ούτε τους λογαριασμούς, έφτασαν οι περικοπές και σε αυτούς με τις συντάξεις πείνας κάτω του πεντακοσάρικου. Οι γυναίκες αποτελούν την πλειοψηφία των χαμηλοσυνταξιούχων λόγω των μικρότερων μισθών που παίρνουν από τους άντρες όσο εργάζονται, των λιγότερων χρόνων εργασίας, των λιγότερων ενσήμων που βάζουν και των περισσότερων ανασφάλιστων χρόνων, των συντάξεων χηρείας, γιατί οι προκαταλήψεις ήθελαν τη γυναίκα στο σπίτι και όχι στην παραγωγή.

δ) Αποσύνδεση του ΕΚΑΣ από τις συντάξεις και σύνδεσή του με το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα».

ε) Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών στον ΟΑΕΕ κατά 20% με παράλληλη μείωση των συντάξεων. Οι επιπτώσεις είναι ραγδαίες για τις αυτοαπασχολούμενες, που ήδη οι συντάξεις τους είναι μικρές. Ιδιαίτερα οι αυτοαπασχολούμενες στο εμπόριο δουλεύουν πολλά χρόνια, χωρίς στοιχειώδεις παροχές προστασίας της μητρότητας που έχουν οι εργαζόμενες, όπως οι άδειες μητρότητας, και στο τέλος παίρνουν ψίχουλα αντί για σύνταξη. Αν καταφέρουν και αυτά να τα πάρουν γιατί δουλεύουν ανασφάλιστες, καθώς δυσκολεύονται να πληρώσουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές.

Στο στόχαστρο, όμως, είναι όλοι οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες, γιατί επιδιώκεται η Ασφάλιση να γίνει κι αυτή ατομική υπόθεση κι όλοι μαζί να γίνουμε πελάτες των ασφαλιστικών εταιρειών, στην ασυδοσία της κερδοφορίας τους, αν μπορούμε βεβαίως να τις πληρώνουμε, που δεν μπορούμε και με αμφίβολες παροχές σε υγεία και σύνταξη.

Αναγκαία η 5ετής διαφορά στη συνταξιοδότηση των γυναικών

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και με αυτά τα μέτρα θα χτυπηθούν οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων και ιδιαίτερα οι νεότερες. Διαχρονικά, ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί τη γυναίκα, και της παραχωρεί τόσα όσα είναι απολύτως αναγκαία, για να μπορεί να παίρνει απ' αυτήν μεγαλύτερο κέρδος.

Οι ελαστικές μορφές εργασίας, η καθιέρωση της μερικής απασχόλησης είχαν πρώτο μέσο επιβολής τους ως ένα μοχλό αύξησης της κερδοφορίας τη γυναίκα, και μάλιστα στο όνομα της διευκόλυνσης της μητρότητας, και ύστερα γενικεύτηκε σε όλους τους εργαζόμενους.

Προκλητικά, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις κατάργησαν την 5ετή διαφορά στη συνταξιοδότησης μεταξύ γυναικών και ανδρών.... στο όνομα της ισότητας των δύο φύλων, που δεν ήταν ούτε προνόμιο, ούτε πρόωρη.

Οι βιολογικές ανάγκες της εργαζόμενης γυναίκας, η προστασία της μητρότητας επιβάλλουν την 5ετή διαφορά, όπως και την απαλλαγή των γυναικών από βαριές και ανθυγιεινές εργασίες και για όσες δουλεύουν σε τέτοιες συνθήκες την επιπλέον μείωση κατά 5 χρόνια του ορίου ηλικίας. Αυτό είναι πολύ πιο αναγκαίο σήμερα, καθώς η ανισοτιμία εντείνεται στο πλαίσιο του εκμεταλλευτικού συστήματος και όλο και περισσότερες υπηρεσίες πρόνοιας φορτώνονται στις πλάτες της γυναίκας (φροντίδα ηλικιωμένων, αρρώστων, ΑμεΑ, κ.ά.), στο πλαίσιο της ατομικής ευθύνης της γυναίκας και της οικογένειας. Είναι, άλλωστε, από τα μαζικότερα θύματα της υποαπασχόλησης, της ανεργίας και των ανασφάλιστων. Η εξέλιξη της τεχνολογίας που βοηθάει στην άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας άρα και στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, η εντατικοποίηση της παραγωγής, συμβάλλουν πολύ πιο γρήγορα και με πιο σύνθετες νέες ασθένειες, στη φθορά της εργατικής δύναμης, και ιδιαίτερα των γυναικών λόγω της αναπαραγωγικής τους φύσης. Γι' αυτό είναι αναγκαίο, άρα και ρεαλιστικό, το αίτημα του κινήματος για συνταξιοδότηση των γυναικών που εργάζονται στα ΒΑΕ στα 50 χρόνια και στα 55 χρόνια πλήρη σύνταξη για όλα τα άλλα επαγγέλματα, αντίστοιχα στα 55 και στα 60 χρόνια για τους άντρες. Ολα τα πιο πάνω ζητήματα πρέπει να είναι και η απάντηση στον υπουργό Οικονομικών που δήλωσε ότι δεν υπάρχουν λόγοι να συνταξιοδοτούνται οι γυναίκες μικρότερη ηλικία από τους άνδρες.

Συνθήκες εργασιακής «ζούγκλας»

Η ανεργία, που πάντα ήταν μεγαλύτερη στις γυναίκες και στις νέες, έχει αρνητικό αντίκτυπο στην ασφάλιση των γυναικών. Το ποσοστό ανεργίας συνολικά στις γυναίκες φτάνει το 30,4%, ενώ για τις νέες 15-24 ετών εκτοξεύεται στο 57,5%, και για τις ηλικίες 25-29 ετών φτάνει το 42,4% (σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το β' τρίμηνο του 2014, τα πραγματικά είναι μεγαλύτερα).

Αλλά και όσοι κι όσες δουλεύουν με συμβάσεις ενός μήνα, ακόμα και μιας μέρας, ως ενοικιαζόμενοι, στις πιο κακοπληρωμένες και ανασφάλιστες θέσεις εργασίας είναι σε μεγάλο βαθμό γυναίκες. Μετά τη δεκαετία του '90 δεν υπήρχαν σταθερά ωράρια, αυξάνονταν σταθερά μέχρι που σήμερα γενικεύτηκαν οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η μερική απασχόληση, on call, εκ περιτροπής εργασία - ανεργία, οι απλήρωτες, υποχρεωτικές υπερωρίες. Πώς και πόσο να μείνει στη δουλειά η γυναίκα με παιδί μέσα σε αυτήν την εργασιακή ζούγκλα;

Για παράδειγμα, στον Τουρισμό που η πλειοψηφία των εργαζομένων είναι γυναίκες, σύμφωνα με στοιχεία του Συνδικάτου Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής, το 80% των εργαζομένων είναι εποχικοί. Δουλεύουν για 4 - 5 μήνες το χρόνο και βάζουν 100 ένσημα. Πότε, λοιπόν, να κατορθώσουν αυτές οι εργαζόμενες γυναίκες να συγκεντρώσουν τα 6.500 ένσημα για τη συνταξιοδότησή τους με την κατώτατη σύνταξη;

Οι νέες εργαζόμενες που δουλεύουν στα πεντάμηνα προγράμματα «απασχόλησης», έχουν ασφάλιση μόνο έναντι εργατικού ατυχήματος. Μετά το πέρας 4 εξαμήνων στον ΟΑΕΔ δε δικαιούνται ούτε βιβλιάριο Υγείας! Πώς θα εξασφαλίσουν δικαίωμα συνταξιοδότησης ...ακόμα και αν έχουν 20 χρόνια εργάσιμο βίο; Αλλά, βέβαια, σήμερα όλο και πιο συχνά κυβέρνηση, ΕΕ ακόμα και δημοτικές αρχές, δείχνουν στις γυναίκες το δρόμο της «εθελοντικής» εργασίας, της δουλειάς δηλαδή χωρίς μισθό και ένσημο, με ανταλλάγματα την απόκτηση προϋπηρεσίας, εργασιακής εμπειρίας και πάει λέγοντας. Ετσι, όμως, η συνταξιοδότηση δεν αποτελεί πια ούτε μακρινή και αβέβαιη προοπτική.

Να μη δεχτούμε να βλέπουμε τη σύνταξη με τα «κιάλια»

Θέλουν να συνηθίσουμε να ζούμε με ψίχουλα και ως ένα βαθμό το έχουν πετύχει, ρίχνοντας κι άλλο τον πήχη των απαιτήσεών μας. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε. Μπορούμε να τους σταματήσουμε.

Τα δικαιώματα των εργαζομένων πρέπει να διευρύνονται με βάση την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, τον πλούτο που παράγεται. Υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες για να ικανοποιούνται οι σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας.

Εμπόδιο για την ικανοποίησή τους μπαίνει η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, το κυνήγι του μέγιστου κέρδους επιχειρηματικών ομίλων, ο ανελέητος μεταξύ τους ανταγωνισμός, που στις μυλόπετρες της κερδοφορίας τους τσακίζουν κάθε εργασιακό, ασφαλιστικό, κοινωνικό δικαίωμα. Αυτά τα δικαιώματα αποτελούν κόστος για την αστική τάξη και το κράτος της, που εντείνουν συνολικά την εκμετάλλευση των εργαζομένων και ιδιαίτερα των γυναικών.

Ρεαλιστικό σήμερα, με βάση τα συμφέροντα της εργατικής, λαϊκής οικογένειας, είναι να μειωθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης αντρών - γυναικών, να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις και να μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων για τη σύνταξη, με στόχο τη σταδιακή κατάργησή τους και να πληρώνουν κράτος και εργοδοσία. Να μην αποδεχτούμε ότι οι γυναίκες, η νέα γενιά θα βλέπουμε τη σύνταξη «με τα κιάλια».

Οργανωνόμαστε στα συνδικάτα μας, στους γυναικείους Συλλόγους και τις Ομάδες της ΟΓΕ και οργανώνουμε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα τον αγώνα για δημόσιο, καθολικό σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, για κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων και μέτρων. Διεκδικούμε την 5ετή διαφορά μεταξύ ανδρών - γυναικών και ευνοϊκότερες διατάξεις για τη συνταξιοδότηση μητέρων ανηλίκων, ΑμεΑ και πολυτέκνων, κι ό,τι άλλο επιβάλλουν οι σύγχρονες ανάγκες μας.