ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ (18 του ΔΕΚΕΜΒΡΗ)

…….. Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ’ εδώ τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους. Εμείς οι ίδιοι μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας, περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα, μαρτυράει τη ντροπή που τη χώρα μας μολεύει. Όμως κανένας μας δε θα μείνει εδώ.  Η τελευταία λέξη δεν ειπώθηκε ακόμα». (Απόσπασμα από το ποίημα του Μπρεχτ για τους μετανάστες)

Στους  μετανάστες είναι αφιερωμένη η αυριανή ημέρα 18 του Δεκέμβρη για να αναδείξουμε το ρόλο του πολέμου και τις επιπτώσεις του στους λαούς .Μια μικρή συνεισφορά αλληλεγγύης στα καραβάνια  των  κατατρεγμένων των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Σε όλους αυτούς που παίρνουν τον δρόμο του αναγκαστικού ξεριζωμού, χωρίς τη θέλησή τους γιατί όσοι ορίζουν τις τύχες των λαών, μπροστά στου κέρδους το κυνήγι, δε δίστασαν ποτέ να σπείρουν πείνα και φτώχεια , πόλεμο και θάνατο.

Σ΄ αυτούς που πέφτουν θύματα, όλων εκείνων, που αφού τους ρήμαξαν τον τόπο,  έρχονται ως σωτήρες σκυλεύοντας τα ανθρώπινα αποκαΐδια και χέρι «φιλάνθρωπο» απλώνουν σε όσους γλίτωσαν,  να τους δεχτούν κοντά τους, κρέας φτηνό στις μηχανές τους.  Ξένους μετά να τους απoκαλούν, υπεύθυνους και  φταίχτες για των « δικών » τους  σκλάβων την κακομοιριά.  Γιατί φθηνούς εργάτες εννοούν,  όταν οι αστοί μιλούν για πρόσφυγες και μετανάστες.

Σ’ αυτούς που όποια  εθνικότητα κι αν έχουν στα σκλαβοπάζαρα της Γης πουλούν τη δυναμή τους και εχθρούς τους τάχα οι γηγενείς και κλέφτες να τους βλέπουν, για όσα ψίχουλα τους τάζουν οι αφέντες απ’ το καρβέλι που τους πήραν.

Όμως εμείς, σαν δάσκαλοι  και παιδιά  μιας γειτονιάς που ξέρει τι θα πει, ξεριζωμός, μετανάστευση και πείνα, πώς μπορούμε να στεκόμαστε αμέτοχοι,  πώς  μπορούμε  απαθείς το κλάμα τους να ακούμε ;

Άλλωστε με τις  βάρκες της φυγής, κατά καιρούς, όσοι καμώνονται πως βοηθούν, ενώ για τις πηγές του πετρελαίου έχουν ανοίξει δρόμους, είτε Σμυρνιούς είτε Αφγανούς, Πόντιους, Σύρους, Κούρδους ,Παλαιστίνιους , Σπαρταλήδες ή Ιρανούς, κορμιά ταλαίπωρα- βορά στα μανιασμένα  κύματα δεν στέλνουν; Πληρώνουν ακριβά του πετρελαίου τους δρόμους οι  λαοί πριν σύνορα καινούρια τους μαντρώσουν.

 Μπορείς να ξεχωρίσεις τι γλώσσα μίλαγε ο πνιγμένος;

Μπορείς όμως να βρείς τίνος το θύμα είναι!

Μήπως  και  οι  ντόπιοι  απόκληροι  δεν μάθαν, τους παππούδες  μας Τουρκόσπορους  να  λένε, απ’ όσους ευθύνονταν  για την Καταστροφή; Μα  ήρθε καιρός  που αφήσαν το χωριό και δούλεψαν σε διπλανά αργαλειά, στα εργοστάσια της Νέας Ιωνίας...πάνω στις ίδιες σκαλωσιές της αντιπαροχής και δώσανε τα χέρια , μαθαίνοντας  ποιος έφταιγε για την κοινή τους μοίρα. Και για τη γνώση τους αυτή μοίραστηκαν και το ψωμί και τη σκηνή της εξορίας.

Ύστερα,  ως «γκασταρμπάιτερς»  Έλληνες  Τούρκοι κι Ιταλοί  δεν αργοπέθαιναν μαζί με Γερμανούς και Βέλγους κολασμένους στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές  σαν φύγαν μετανάστες;

Αλλά κι οι  «βρομοέλληνες»  δεν  έπλυναν  στις  λάντζες των μαγέρικων ( γιάνγκηδων ή τάχα συμπατριωτών αφεντικών) το  «όνειρο» των ΗΠΑ;  Ή μήπως το φθισικό τους σάλιο δεν πότισε του Κολοράντο τα ορυχεία;

Μα κι όσοι βολοδέρνουνε για χρόνια στην Ελλάδα, Φιλιππινέζοι, Αλβανοί, Ρώσσοι, Πακιστανοί, Βαλκάνιοι, Αφρικανοί... από καλό αφήσανε πατρίδα και γονείς , σκάλες να σφουγγαρίζουνε , γέροντες να φυλάνε, ή κάπου να ματώνουνε  στης φράουλας τα χωράφια ;

 Μπορεί λοιπόν να στέκουμε βουβοί μπροστά στης νέας προσφυγιάς το δράμα;  Στα  εγκλήματα του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. συνένοχοι;  Του φασισμού ,του ρατσισμού  να γίνουμε  συνοδoιπόροι  κι  άλλοθι;  

Ελπίζουμε,  τελευταία, ένα μικρό να βάλαμε λιθάρι πώς οι λαοί να έρθουνε κοντά.  Με το σχολειό μεταναστών , με τα τετράδια στης Παλαιστίνης τα παιδιά , στο Λαύριο που με  τους Κούρδους  σφίξαμε τα χέρια,  με τα τρόφιμα που στείλαμε στους Σύρους στο Γαλάτσι,  να ανοίξουμε θελήσαμε μια πόρτα στην ειρήνη.

 Οι λαοί πρέπει  :

Ø Να αγωνιστούν μαζί για να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΕΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.

Ø Να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, στοχεύοντας το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης που γεννά πολέμους και προσφυγιά, φτώχεια και μετανάστευση.

 Για να μπορούν να ζήσουν όλοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες ευτυχισμένοι, επιστρέφοντας στις πατρίδες τους, σε μια νέα κοινωνία

Φτάνουν πια  τα «κροκοδείλια δάκρυα», κι ο εμπαιγμός για το προσφυγικό δράμα.

Όχι άλλα νεκρά παιδιά.  Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώσουν, οι ενήλικες να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, οι ηλικιωμένοι να ζήσουν με αξιοπρέπεια δίπλα στους δικούς τους, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, εθνικότητα, θρησκεία.

                        ΣΤΗΡΙΞΗ  ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

ΟΧΙ ΣΕ ΠΝΙΓΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΑ-ΦΥΛΑΚΕΣ