Ιταλία: 80.000 μαθητές στους δρόμους διεκδικούν το μέλλον τους. «Το καλό σας σχολείο δεν είναι το μέλλον μας».

«Μην μας στερείτε το μέλλον».
«Το καλό σας σχολείο δεν είναι το μέλλον μας». 
«Τα σχολείο θα έπρεπε να προωθεί τη συνεργασία και όχι τον ανταγωνισμό».

Αυτά ήταν μερικά από τα  συνθήματα των μαθητών που κατέβηκαν στους δρόμους καταλαμβάνοντας τις πλατείες των πόλων και τους δημόσιους χώρους  σε όλη την Ιταλία: 80.000 νέοι αντιτίθεται στην εκπαιδευτική και εργασιακή μεταρρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση Ρέντζι, ενώ μόνο στη Ρώμη διαδήλωσαν 10.000 μαθητές.

Κατηγορούν την κυβέρνηση ότι η πρόθεσή της είναι να καταστρέψει την ελεύθερη ,δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, και να μετατρέψει τα σχολεία σε εργοστάσια για την αγορά εργασίας, ενώ την ίδια στιγμή περιορίζουν τη δυνατότητα των εισοδηματικά κατώτερων στρωμάτων να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση. Οι μαθητές δήλωσαν ότι κινητοποιήθηκαν για το δικαίωμά τους, για να σπουδάζουν χωρίς να πληρώνουν και χωρίς να απειλούνται από ανασφάλεια, κάτι το οποίο η κυβέρνηση σκοπεύει να τους επιβάλει. Διαμαρτυρήθηκαν στη Ρώμη, το Μιλάνο, την Πάντοβα, την Μπολόνια και άλλες πόλεις ενάντια στις εργασιακές και εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις.

«Ο Ρέντζι μας είπε, σε ένα έγγραφο γεμάτο νεολογισμούς, δανεισμένους από τους Αμερικάνους, ότι βοηθώντας τον ιδιωτικό τομέα να αυξήσει τον έλεγχο στα προγράμματα κατάρτισης, αυτός θα επιστρέψει με τη μορφή επενδύσεων στα δημόσια σχολεία για την ανανέωση των κτιρίων, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να ακολουθήσει τις φιλοδοξίες του και να εισέλθει στην αγορά εργασίας» δήλωσαν οι μαθητές. Στην πραγματικότητα όμως, ανέφεραν παρακάτω, ότι αυτή η μεταρρύθμιση είναι μια συνταγή για να επιταχύνει την καταστροφή και την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης. Η μεταρρύθμιση αυτή  επίσης, αγνοεί τις φωνές των μαθητών οι οποίοι, εδώ και χρόνια, μέσα από πορείες, καταλήψεις αυτοδιαχειριζόμενες  πρωτοβουλίες, συναντήσεις προσπάθησαν να αποκαλύψουν καν βρουν λύσεις για τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση.

«Ο διευθυντής θα πρέπει να μοιάζει όλο και περισσότερο με ένα διευθυντή επιχείρησης, η κυβέρνηση του δίνει την εξουσία να αποφασίζει μόνος του τι θα πρέπει να θεωρούν οι δάσκαλοι ως “καλό”,  βάσει των κριτηρίων αξιολόγησης που αγνοούν απολύτως τα αιτήματά μας. Τα κριτήρια αυτά αγνοούν πως δουλεύουν οι εκπαιδευτικοί στις τάξεις με τους μαθητές. Αυτά τα κριτήρια καθορίζονται με τέτοιο τρόπο ώστε ο στόχος τους να είναι αποκλειστικά η παραγωγικότητα των εκπαιδευτικών, ο αριθμός των ωρών που διδάσκουν, η ποσότητα των εργασιών που δεν θα καταφέρουν να προωθήσουν, εν ολίγοις, η συνηθισμένη λογική της μέγιστης παραγωγικότητας χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ποιότητα της διδασκαλίας και ο στόχος της ίδιας, στην παραγωγή κριτικών συνειδήσεων ώστε να σχηματίζει ξεχωριστά άτομα και όχι μικρά ρομπότ»

Όπως και να το δει κανείς,  αρκετά χρόνια μετά,  μια πόλη που υπήρξε η «μήτρα» της εκπαιδευτικής στρατηγικής  στην Ευρώπη, η Μπολόνια, πλημυρίζει από νέους ανθρώπους που συγκρούονται με αυτή την πολιτική. Τα συνθήματά τους, όσο και να μοιάζει περίεργό, αλλά και η κριτική στον πυρήνα των μεταρρυθμίσεων μπορεί πολύ εύκολα κάποιος να τον εντάξει και στην δική μας πολιτική πραγματικότητα. Η μάχη για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση σε μια Ευρώπη που βυθίζεται σε ένα σπιράλ νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων παραμένει ζωντανή με τον ενεργό της βραχίονα να αποτελεί την σπίθα που θα πρέπει να ανάψει τη φωτιά σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό νότο τη νεολαία.