ΟΜΙΛΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ «ΑΠΟ ΤΟ ΣΙΚΑΓΟ ΣΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ, ΖΗΤΩ Η 1η ΜΑΗ ΚΙ Η ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ» 26/4

                                        ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Μέρα πληρωμένη στο ακέραιο με ανυπολόγιστους αγώνες, αμέτρητες θυσίες και ποταμούς αίματος. Μέρα ενότητας και πάλης. Μέρα της εργατικής τάξης. Σύμβολο του πιο ανειρήνευτου ταξικού αγώνα. Από το Σικάγο μέχρι τη Θεσσαλονίκη, μέχρι την Καισαριανή... Μέχρι σήμερα, που οι ρεβανσιστές του κεφαλαίου  μέσα από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας  επιχειρούν να πάρουν πίσω την κατάκτηση του 19^ου  και του 20^ου αιώνα, το ΟΧΤΑΩΡΟ, για το οποίο μάτωσαν οι εξεγερμένοι εργάτες του Σικάγου, προσδοκώντας "αποδέσμευση από την καπιταλιστική σκλαβιά", όπως έγραψαν στο ψήφισμα του εργατικού συνεδρίου της Βαλτιμόρης το 1884.Τότε, που οι κεφαλαιοκράτες και ο Τύπος της εποχής, έκαναν λόγο για "την τρέλα του οχτάωρου".

Οι εφημερίδες, ομόφωνα ή με μικρές διαφοροποιήσεις, δήλωναν ότι το κίνημα ήταν «κομμουνιστικό, ανατριχιαστικό και αχαλίνωτο». Κινδυνολογούσαν ότι η μείωση από τις 14 ώρες δουλειάς στις 8, θα έφερνε «μείωση μισθών, φτώχεια και κοινωνική υποβάθμιση του Αμερικανού εργάτη», ότι θα έσπρωχνε τους εργάτες σε «αλητεία και χαρτοπαιξία, βία, κραιπάλη και αλκοολισμό». Η Νιου Γιορκ Τάιμς, στις 25 του Απρίλη 1886, χαρακτήρισε το κίνημα «αντιαμερικανικό», προσθέτοντας ότι «οι εργατικές αναταραχές προκαλούνται από ξένους»...

Ενώ 2 μέρες αργότερα η εφημερίδα του Σικάγου Μέιλ έχυνε το φαρμάκι της:  «Στην πόλη μας υπάρχουν δύο επικίνδυνοι κακοποιοί, δύο ακαμάτηδες, δειλοί που πάνε να δημιουργήσουν φασαρίες. Ο ένας λέγεται Πάρσονς, ο άλλος Σπάις... ηγέτες του Διεθνούς Συνδέσμου Εργαζομένων. Θυμηθείτε τα ονόματά τους σήμερα. Παρακολουθήστε τους. Θεωρήστε τους προσωπικά υπεύθυνους για όποια φασαρία δημιουργηθεί. Τιμωρήστε τους παραδειγματικά αν σημειωθούν ταραχές!» Οι βιομήχανοι και οι εφημερίδες τους διέδιδαν ότι η 1η του Μάη ήταν η ημερομηνία που θα γινόταν μια νέα εργατική εξέγερση, σύμφωνα με το μοντέλο της Παρισινής Κομμούνας.

              Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα. Ήταν Σάββατο και μέρα εργάσιμη.  Οι εργάτες κήρυξαν απεργία που σημείωσε τεράστια επιτυχία για να διεκδικήσουν τα τρία οχτάωρα: «8 ώρες για δουλειά, 8 ώρες για ανάπαυση και μόρφωση, 8 ώρες για ύπνο». Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν για το οχτάωρο και οι περισσότεροι, γελώντας, κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Ο δρόμος είχε αποκτήσει ατμόσφαιρα γιορτής...

Έξω από τον κύριο όγκο της διαδήλωσης και στους γειτονικούς δρόμους ήταν παραταγμένοι λόχοι αστυνομικών και ειδικών δυνάμεων, έτοιμοι να επιβάλουν «το νόμο και την τάξη». Στους στρατώνες, 1.350 εθνοφρουροί με στολή, οπλισμό και πολυβόλα περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν.

Η διαδήλωση κατευθύνθηκε προς τη λίμνη Φροντ, όπου θα γίνονταν ομιλίες στα αγγλικά, στα τσέχικα, στα γερμανικά και τα πολωνικά. Η συγκέντρωση  τελείωσε αργά το απόγευμα. Δεν έγινε αιματοχυσία, ούτε επαναλήφθηκε η Παρισινή Κομμούνα.. Το Σικάγο των εργοδοτών και των πληρωμένων κονδυλοφόρων ένιωθε τώρα εξαπατημένο από την ειρηνική διαδήλωση. Τη Δευτέρα η απεργία απλώθηκε σε περισσότερα εργοστάσια…

Η αστυνομία, εξοργισμένη από τη διάψευση των προσδοκιών της για την Πρωτομαγιά, απάντησε στους απεργούς με το λοκ άουτ του εργοστασίου θεριστικών μηχανών του Μακ Κόρμικ βάζοντας μέσα 300 απεργοσπάστες. Την ώρα που έκλεινε το εργοστάσιο, ένα μεγάλο πλήθος εργατών περίμενε να βγουν οι απεργοσπάστες. Τότε, τα όπλα των αστυνομικών στράφηκαν πάνω τους. Καθώς υποχωρούσαν η αστυνομία, σύμφωνα με έναν αυτόπτη μάρτυρα, «άρχισε να πυροβολεί τους εργάτες πισώπλατα. Μερικοί άντρες και αγόρια σκοτώθηκαν καθώς έτρεχαν να φύγουν». Οι νεκροί ήταν έξι. Ο Σπάις, που μιλούσε εκεί κοντά σε συγκέντρωση απεργών εργατών ξυλουργείων, είδε τη σφαγή και το ανέφερε στους συντρόφους του. Αποφασίστηκε να οργανωθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την αστυνομική βία, το επόμενο βράδυ στην πλατεία Χεϊμάρκετ...

Η συγκέντρωση στη Χεϊμάρκετ  ήταν μεγάλη,  και μετά τον Σπάις  που μιλούσε πάνω σε ένα άδειο βαγόνι που χρησίμευε για εξέδρα, πήρε τον λόγο ο Πάρσονς που είχε γυρίσει από μια συγκέντρωση στο Σινσινάτι με ακμαίο ηθικό και ενθουσιασμένος ανακοίνωσε ότι χιλιάδες εργάτες σε όλη τη χώρα κατακτούσαν το οχτάωρο. Ο κόσμος  ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Στη συνέχεια ενώ μιλούσε ο Σαμ Φίλντεν, ξαφνικά ακούστηκαν φωνές : «Προσοχή! Η αστυνομία!».

 Για μια στιγμή έγινε σιωπή. Μέσα στη νύχτα ακουγόταν ο θόρυβος των ποδιών που έτρεχαν. Ξαφνικά ένα κόκκινο φως έλαμψε και ακούστηκε μια τρομερή έκρηξη. Κάποιος είχε ρίξει μια βόμβα προς το μέρος των αστυνομικών. Ακολούθησε φοβερή σύγχυση. Η αστυνομία πυροβολούσε άγρια προς όλες τις κατευθύνσεις, άνθρωποι έπεφταν στη γη, πολλοί είχαν τραυματιστεί, άλλοι έτρεχαν, έβριζαν, βογκούσαν καθώς τους ποδοπατούσαν ή τους χτυπούσαν με τα γκλομπ οι μανιασμένοι αστυνομικοί, ένας από τους οποίους είχε σκοτωθεί και εφτά ήταν βαριά τραυματισμένοι από την έκρηξη.

Την άλλη μέρα,  τα αφεντικά του Σικάγου και όλης της χώρας διψώντας για εκδίκηση έδειχναν το πραγματικό τους πρόσωπο: "Κρεμάστε τους πρώτα και ύστερα δικάστε τους", λυσσομανά ο εξαγορασμένος Τύπος για τους συλληφθέντες ηγέτες του Διεθνούς Συνδέσμου Εργαζομένων, ενώ  ένας χαρακτηριστικός τίτλος πρωτοσέλιδου ουρλιάζει : ΑΙΜΑ ΤΩΡΑ!...  Και ο εισαγγελέας του Σικάγου διατάσσει: "Κάντε πρώτα επιδρομές και ύστερα ψάχνετε για το νόμο"! Η στημένη προβοκατόρικη βομβιστική ενέργεια είχε κάνει πολύ καλά τη δουλειά της.

Οι εφημερίδες της χώρας δήλωναν με ένα στόμα ότι δεν είχε σημασία αν ο Πάρσονς, ο Σπάις και ο Φίλντεν είχαν βάλει τη βόμβα ή όχι. Επρεπε να κρεμαστούν για τις πολιτικές απόψεις τους, για τα λόγια τους και τη γενική δραστηριότητά τους.

Η διαδικασία της δίκης άρχισε στις 21 του Ιούνη με δικαστή τον Τζόζεφ Ε. Γκάρι... και ήταν μια σκέτη παρωδία. Δε δικάζονταν οι πράξεις, αλλά οι ιδέες.

Οι κατηγορούμενοι όμως ορθώνοντας το ανάστημά τους στο δικαστήριο έγιναν κατήγοροι των κατηγόρων τους. Η φωνή τους κυριάρχησε μέσα στην αίθουσα και ακούστηκε το ίδιο δυνατά σε όλη τη χώρα. Η εργατική τάξη εκφράστηκε μέσα από τα άφοβα λόγια του Σπάις: «Αν σας περνάει η ιδέα στα σοβαρά πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε τον αγώνα εκατομμυρίων εργατών, είστε μα την αλήθεια, φτωχοί τω πνεύματι. Να περιμένετε το τέλος. Θα ‘ρθει μια εποχή που η σιωπή μας στον τάφο θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα».

 Η ετυμηγορία ήταν δεδομένη και βγήκε στις 9 του Οκτώβρη 1886. Ο Σπάις, ο Φίσερ, ο Ενγκελ και ο Πάρσονς κρεμάστηκαν στις 11 του  Νοέμβρη του 1887. Ο Λουί Λινγκ βρέθηκε νεκρός στο κελί του πριν οδηγηθεί στην αγχόνη... Έτσι, για μια ακόμη στιγμή στην ιστορία της εξέλιξης του καπιταλισμού, αποδείχτηκε ότι η δικτατορία του κεφαλαίου δεν γνωρίζει όρια έκφρασης και εφαρμογής της βίας στον ταξικό πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη.

Παρά την εκτέλεση του Σπάις και τριών συγκατηγορουμένων του, οι εργάτες κατέκτησαν το δικαίωμα στο 8ωρο αποδεικνύοντας ότι οι αγώνες και οι θυσίες δεν πάνε ποτέ χαμένοι. Το κόκκινο ματωμένο πουκάμισο των εργατών του Σικάγου έγινε σύμβολο πάλης και θυσίας.

               Το 1889 στο Παρίσι το ιδρυτικό συνέδριο της 2ης Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αποφάσισε να καθιερώσει την 1η Μάη ως μέρα διαμαρτυρίας και αγώνα των εργαζομένων όλου του κόσμου. Το φως της Πρωτομαγιάς έφτασε και στους εργάτες της πατρίδας μας.

Στην Ελλάδα, η εργατική Πρωτομαγιά γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1893, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη, ενώ η συγκέντρωση της επόμενης χρονιάς στην Αθήνα λήγει με 10 συλλήψεις διαδηλωτών.

Η εργατική Πρωτομαγιά ξαναγιορτάστηκε στην Ελλάδα μετά από 17 χρόνια, το 1911. Η εργατική οργάνωση της Θεσσαλονίκης Φεντερασιόν οργανώνει διαδήλωση για τα δικαιώματα των εργατών και οι αστυνομικές δυνάμεις επεμβαίνουν και συλλαμβάνουν τους πρωτεργάτες της κινητοποίησης.

Το 1924 η εργατική Πρωτομαγιά βάφεται με αίμα. Οι εργάτες ακυρώνουν στην πράξη την απόφαση της κυβέρνησης Παπαναστασίου για απαγόρευση και συγκεντρώνονται στην πλατεία Κοτζιά. Στη συγκέντρωση επιτίθενται και τη διαλύουν ίλες ιππικού και λόχοι πεζικού με αποτέλεσμα να πέσει νεκρός ο 24χρονος Σωτήρης Παρασκευαΐδης μέλος της ΟΚΝΕ. Δεκάδες είναι οι τραυματίες και ακόμα περισσότεροι οι συλληφθέντες.

Το 1936 η Πρωτομαγιά βρίσκει τους εργάτες της Θεσσαλονίκης σε απεργία διαρκείας με κύριο αίτημα την αύξηση των ημερομισθίων. Η απεργία επεκτείνεται ταχύτατα σε ολόκληρη τη χώρα. Στις 9 Μάη η καθολική απεργία στη Θεσσαλονίκη βάφεται με αίμα: 12 διαδηλωτές δολοφονούνται και 300 τραυματίζονται. Μεταξύ των νεκρών και ο αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης, για τον οποίο ο Γιάννης Ρίτσος γράφει το ποίημά του «Επιτάφιος».

Το 1944 με στόχο την τρομοκράτηση του διαρκώς ογκούμενου κινήματος της Εθνικής Αντίστασης, της μεγάλης απήχησης του ΕΑΜ και του κύριου αιμοδότη του, τού ΚΚΕ,  με αφορμή την εξόντωση ενός Γερμανού στρατηγού και του επιτελείου του στη Λακωνία από αντάρτες του Ε.Λ.Α.Σ., αποφασίζονται ως αντίποινα από τους ναζί κατακτητές: « Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.»

Έτσι, την Πρωτομαγιά του 1944 οι δυνάμεις κατοχής  εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 κομμουνιστές, που τους πήραν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Μεταξύ των 200 εκτελεσθέντων ήταν και ο Ναπολέων Σουκατζίδης που μολονότι του δόθηκε από τους ναζί η δυνατότητα να αποφύγει το εκτελεστικό απόσπασμα, αυτός αρνήθηκε. Άλλη μια σελίδα με το αίμα της εργατικής τάξης προστέθηκε στο βιβλίο της ταξικής πάλης…

Σήμερα 136 χρόνια από τον ματωμένο Μάη του Σικάγο, η Πρωτομαγιά βρίσκει τους εργαζόμενους σε πολλά σημεία του πλανήτη στο κέντρο ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων. Οι ιμπεριαλιστές προκειμένου να ξεπεράσουν την κρίση τους δε διστάζουν να ξαναμοιράσουν τη γη βάφοντας τα χέρια τους με το αίμα των λαών καλλιεργώντας εθνικιστικές ή θρησκευτικές  έχθρες και αντιπαλότητες μεταξύ τους

 Κάτι που εξελίσσεται ολοζώντανο μπροστά μας. Με τους πρόσφατους βομβαρδισμούς του Τραμπ στη Συρία και στο Αφγανιστάν.  Με τα τύμπανα του πολέμου να ηχούν έξω από τις ακτές της Β.Κορέας  και σε ολόκληρες περιοχές γύρω μας: Στην Ουκρανία, τη Μαύρη Θάλασσα, τα Βαλκάνια, το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, την Εγγύς και Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική ενώ ήδη ο πόλεμος στη Συρία με την εμπλοκή ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσία έχει στοιχίσει τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, έχει οδηγήσει εκατομμύρια άλλους στο δρόμο της προσφυγιάς και στον εγκλωβισμό τους σε χώρες μακριά από εκείνες του προορισμού τους. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι στις συνθήκες που ο καπιταλισμός πέρασε στο μονοπωλιακό του στάδιο, στον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο δεν γνωρίζει οίκτο μπροστά στην καταλήστευση λαών, σε κράτη και εδαφικές περιοχές όπου τα μονοπώλια έχουν συμφέροντα.

 Μέσα σ’ αυτό το επικίνδυνο περιβάλλον, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζοντας την πολιτική όλων των τελευταίων ελληνικών αστικών κυβερνήσεων, για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας και τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας ως ενεργειακό και εμπορικό κόμβο, εμπλέκει το λαό μας πιο βαθιά στα αιματηρά σχέδια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, φέρνοντας το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο με πρόσχημα την αντιμετώπιση των προσφυγικών ροών και συμμετέχοντας ενεργά σε 13 Νατοϊκές επεμβάσεις, για τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης η οποία θέλει να ενισχύσει τα μερίδιά της στη διεθνή καπιταλιστική αγορά με τη συμμετοχή της στο μοίρασμα των πετρελαίων, του φυσικού αερίου, των δρόμων μεταφοράς ενέργειας, των αγωγών και των αγορών.

Το παιχνίδι γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο καθώς  και η τουρκική κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική της αμφισβήτησης των ελληνικών συνόρων, με τις  λεγόμενες γκρίζες ζώνες και τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου,  η οποία είναι άρρηκτα δεμένη  με την προώθηση των συμφερόντων και των επιδιώξεων της τουρκικής αστικής τάξης στο Αιγαίο και στη Θράκη, κάτι που αποπροσανατολιστικά ερμηνεύεται από την ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα ως δείγμα δήθεν της τουρκικής νευρικότητας ή κινήσεις που σχετίζονται με τα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα της γειτονικής χώρας.

 Ταυτόχρονα Κυβέρνηση - ΕΕ – ΔΝΤ – εργοδοτικές ενώσεις μαζί με τα κόμματα που ψήφισαν το 3ο μνημόνιο και με τη συναίνεση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, έρχονται να προσθέσουν νέα μέτρα πάνω στις προηγούμενες αντιλαϊκές ανατροπές στους μισθούς μας, στα εργασιακά, τα ασφαλιστικά και τα συνταξιοδοτικά δικαιώματά μας, επιδιώκοντας  την περιβόητη καπιταλιστική ανάπτυξη που θα θεμελιωθεί πάνω στην ακόμα πιο άγρια εκμετάλλευση μας, με την ακόμα πιο φθηνή δουλειά χωρίς δικαιώματα μέχρι τα βαθιά γεράματα, με την καταστολή των εργατικών λαϊκών αγώνων, τη μεγαλύτερη φοροληστεία, αλλά και πάνω την καταλήστευση άλλων λαών, με την αιματηρή επαναχάραξη των συνόρων για την ενίσχυση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων.

            Προβάλλουν επίσης την  Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, στην Ουάσιγκτον, ως το νέο ορόσημο για την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης», με αιχμή τη διαχείριση του ελληνικού κρατικού χρέους.

           Σε κάθε περίπτωση όμως, η συζήτηση για το χρέος δεν αφορά τα λαϊκά συμφέροντα καθώς προϋπόθεση του όποιου συμβιβασμού είναι να ψηφιστούν και να εφαρμοστούν τα προαπαιτούμενα της δεύτερης «αξιολόγησης», με  νέα αντιλαϊκά μέτρα που υπερβαίνουν το χρόνο λήξης του τρίτου μνημονίου και επεκτείνονται στο διηνεκές. Η λεγόμενη «βιωσιμότητα» του ελληνικού χρέους συνδέεται με τη «δυνατότητα» του ελληνικού κράτους να αποπληρώνει τους δανειστές «στο ακέραιο και εγκαίρως», ενώ από τη σχετική μείωση των κονδυλίων που κατευθύνονται στην αποπληρωμη του χρέους, ωφελημένοι θα βγουν και πάλι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, αποσπώντας από το κράτος άμεσες και έμμεσες ενισχύσεις, γεγονός που σημαίνει ότι ο λαός θα συνεχίζει να πληρώνει διπλά και τριπλά ένα χρέος που δημιούργησαν οι αστικές κυβερνήσεις διαχρονικά για λογαριασμό του κεφαλαίου, για την τόνωση της «ανάπτυξής» του.

             Επομένως η ολομέτωπη επίθεση που καταδικάζει την εργατική τάξη σε κάθε χώρα στην ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, αποτελεί τη μια όψη του νομίσματος της ταξικής πολιτικής. Την άλλη όψη αποτελεί ο άδικος, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος για τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Άρα είναι ταξικό, πατριωτικό και διεθνιστικό μας καθήκον μπροστά στο ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης στην περιοχή μας, να ορθώσουμε από τώρα τείχος προστασίας της εργατικής τάξης των χωρών μας, των λαών μας, σε κοινή δράση κι αλληλεγγύη μεταξύ  μας και με τις ταξικές συνδικαλιστικές μας οργανώσεις στην πρώτη γραμμή αυτής της πάλης.

Παλεύουμε για όλα τα δικαιώματά μας, διεκδικώντας ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργατικών, λαϊκών οικογενειών. Παλεύουμε ενάντια στην εκμετάλλευση και τους εκμεταλλευτές μας. Αυτός ο αγώνας όμως, είναι άρρηκτα δεμένος και με τον αγώνα ενάντια στην παραμικρή συμμετοχή της χώρας μας στον πόλεμο που προετοιμάζουν οι εκμεταλλευτές μας με την εξουσία τους, τις κυβερνήσεις τους, τις συμμαχίες τους με ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, ενάντια στους εργαζόμενους άλλων χωρών.

              Οι αστοί εμφανίζουν ως «εθνικό συμφέρον» το ταξικό τους συμφέρον για τα κέρδη τους και σε περίοδο «ειρήνης» και στον πόλεμο. Το ότι αυτό το συμφέρον δεν είναι εθνικό, ότι δεν αφορά όλους τους κατοίκους μιας χώρας, ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη που ανήκουν, φαίνεται πρώτα απ' όλα, από το γεγονός πως η εξασφάλιση κερδών ικανών για να πάρει μπρος η καπιταλιστική οικονομία προϋποθέτει το χτύπημα της τιμής της εργατικής δύναμης, την ένταση της εκμετάλλευσης, το πέταγμα εκτός αγοράς μικρών αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, την επέκταση της δράσης των επιχειρηματικών ομίλων εντός αλλά και εκτός εθνικού εδάφους.

              Γι' αυτό η εργατική τάξη της Ελλάδας, η εργατική τάξη  κάθε χώρας πρέπει να αναγνωρίσουν ως βασικό εχθρό, ως τον κύριο φταίχτη πρώτα την αστική τάξη της δικιάς τους χώρας. Για τη δική της πολιτική, για τα δικά της συμφέροντα είναι που σπρώχνονται οι λαοί στη δίνη ενός πολέμου.

Ο κάθε εργαζόμενος να σκεφθεί ότι αυτός που του κόβει το μεροκάματο, αυτός που του έχει αφαιρέσει κάθε εργασιακό δικαίωμα, αυτός που τον απολύει και τον στέλνει στην ανεργία, αυτός που κόβει τις συντάξεις στους γέροντες, τις δαπάνες για την Υγεία, την Παιδεία, αυτός που τον ξεζουμίζει στη φορολογία, είναι ο ίδιος που θα τον στείλει στον πόλεμο για τα κέρδη του, τους ανταγωνισμούς του με άλλα μονοπώλια.

Ως εργαζόμενοι απαντούμε ότι το δικό μας εθνικό συμφέρον είναι ότι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με την εργατική τάξη άλλων χωρών, με τους άλλους λαούς. Αντίθετα, μας ενώνει το κοινό συμφέρον της πάλης για μια ζωή χωρίς πλούτο και φτώχεια, χωρίς αφεντικά. Με τους εργαζόμενους όλων των χωρών  παλεύουμε για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους, προσφυγιά! Δεν μπαίνουμε κάτω από την ξένη, εχθρική για μας, σημαία της πλουτοκρατίας των χωρών μας και των συμμάχων τους. Υψώνουμε τη σημαία των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Δυναμώνουμε την οργάνωσή μας, την ταξική μας ενότητα, την εργατική μας  αλληλεγγύη! Παλεύουμε ενάντια στους άδικους πολέμους και στις αιτίες που τους προκαλούν βροντοφωνάζοντας:

               Δεν θα ματώνουμε για τα κέρδη τους στην ειρήνη! Δεν θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους στον πόλεμo. Γι’ αυτό   παλεύουμε:

·       Ενάντια στη συμμετοχή της χώρας μας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ εκτός συνόρων και ενάντια στη συμμετοχή σε οποιαδήποτε στρατιωτική-πολιτική συμμαχία των καπιταλιστών.

·       Ενάντια στην αλλαγή συνόρων, στις πολεμικές δαπάνες για δράση έξω από τα σύνορα, ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το σωβινισμό.

·       Για να κλείσουν όλες οι ξένες στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο και τα Βαλκάνια.

·       Για την απομόνωση της εγκληματικής  ναζιστικής Χ.Α.

·       Για Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, στους μετανάστες, και  σε όλους τους λαούς.

Με την εργατική τάξη στην πρωτοπορία, με την ενίσχυση της κοινωνικής - λαϊκής συμμαχίας με τους αυτοαπασχολούμενους, τα φτωχά-λαϊκά στρώματα, τη μικρή αγροτιά, προχωράμε μπροστά για το μέλλον που μας ανήκει, για τη μεγάλη υπόθεση της απελευθέρωσης των εργατών και των καταπιεσμένων από τα δεσμά της κοινωνίας της εκμετάλλευσης!

Χτίζουμε μαχητικό, ταξικό, εργατικό - λαϊκό κίνημα αντίστασης, ενάντια στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες,  με το διεκδικητικό πλαίσιο που ψήφισαν στην 4^η πανελλαδική συνδιάσκεψη τα συνδικάτα που συγκροτούν και συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, για να μην περάσουν οι νέες απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων που θα προστεθούν στα προηγούμενα βάρβαρα μέτρα.

            Αγωνιζόμαστε για τη μονομερή, ολοσχερή διαγραφή του χρέους, για την κατάργηση των μνημονίων και όλων των   αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων, για ρήξη με ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Για μόνιμη σταθερή εργασία για όλους, με Συλλογικές Συμβάσεις,  Κοινωνική Ασφάλιση, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, για κάλυψη όλων των απωλειών τώρα. Για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, μέχρι την τελική νίκη, με τον λαό μας κυρίαρχο του πλούτου που παράγει.  

          Δεν δίνουμε χρόνο, δεν δείχνουμε καμία ανοχή στη νέα αντιλαϊκή επίθεση σε ό,τι εργασιακό δικαίωμα έχει απομείνει, παλεύουμε απέναντι στους μύθους και τις αυταπάτες των αντίμετρων της αναδιανομής της φτώχιας. Όλοι στον αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς, εργοστάσιο το εργοστάσιο, γραφείο το γραφείο, σχολείο το σχολείο, γειτονιά τη γειτονιά, παντού προετοιμάζοντας πανεργατική απεργιακή απάντηση στα μέτρα της κυβέρνησης! Μόνο αυτός ο δρόμος υπάρχει για τους εργαζόμενους!

      Τιμούμε την Εργατική Πρωτομαγιά, οργανώνοντας εδώ και τώρα την πάλη μας στους χώρους δουλειάς, απεργώντας και συμμετέχοντας στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα! 

      Συνεχίζουμε τις αγωνιστικές παραδόσεις της τάξης μας. Βαδίζουμε τον ίδιο δρόμο που χάραξαν ο Σπάιτς, ο Φίσερ, ο Ενγκελ, ο Πάρσονς,  ο Φίλντεν ο Σβαμπ και οι χιλάδες συντρόφοί τους εργάτες του Σικάγου το 1886,  ο Σωτήρης Παρασκευαϊδης το 1924, ο Τάσος Τούσης και οι  12 νεκροί διαδηλωτές εργάτες της Θεσσαλονίκης το 1936,  ο Ναπολέοντας  Σουκατζίδης και οι 200 εκτελεσμένοι κομμουνιστές σύντροφοί του στην Καισαριανή το 1944. Είναι όλοι τους παρόντες, μαζί με τους χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους αγωνιστές μέχρι τις μέρες μας! Είναι όλοι τους μαζί μας στις πύλες των εργοστασίων, στις απεργιακές φρουρές, στις συγκρούσεις με τις δυνάμεις της εργοδοσίας και της κρατικής καταστολής, στα συλλαλητήρια και στις διαδηλώσεις μας, μπροστάρηδες στους μικρούς και μεγάλους  ταξικούς αγώνες, Αθάνατοι ενώνουν τις φωνές τους με την παγκόσμια εργατιά  βροντοφωνάζοντας: «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!». Τους δίνουμε την υπόσχεση ότι δούλοι στον 21^ο αιώνα δεν θα γίνουμε!

Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά!

Όλοι στην Πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση στο Σύνταγμα 10π.μ.

ΚΩΣΤΑΣ  ΚΑΤΙΜΕΡΤΖΟΓΛΟΥ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ Π.Ε. «Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ»

Ν. ΙΩΝΙΑ, ΑΣΤΕΡΑΣ 26/4/2017