Ο ιστότοπος μας μεταφέρθηκε σε νέα διεύθυνση, στο syllogos-seferis.gr. Ακολουθήστε μας!
Πήγαινε με

Διαβάστε

Περισσότερα...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Περισσότερα...

ΑΜΕΑ - ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα...


28 Φεβ 2014

5η ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ - Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

 
 
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε.
« Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ »

5Η  ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ  ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ

«... Για να είναι όλοι καλά, έτσι που εμείς, να μη νιώθουμε ντροπή, για την τόση χαρά μας ...»
( Γιάννης Ρίτσος )

ΔΕΥΤΕΡΑ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ  2014

ΑΠΟ ΤΙΣ 9 ΤΟ ΠΡΩΪ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 1 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ
ΣΤΟ ΚΕΠ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ
 ΠΙΣΩ ΑΠ΄ ΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΗΣΑΠ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ

ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ «ΛΑΪΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ»

ΔΗΛΩΣΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ 6972008336

 

Συμμετοχή σε κινητοποιήσεις ενάντια στην αυτοαξιολόγηση στο Χαλάνδρι

 
«Προκήρυξη στάσης εργασίας την Τρίτη 4/3/2014 και κινητοποίηση ενάντια στην εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης».
 
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Περικλής», η σχολική σύμβουλος κα Καυκά, πογραμματίζει «Επισκέψεις - συναντήσεις συνεργασίας» με τους διευθυντές και τα σχολεία της ευθυνης της με θέμα την «αυτοαξιολόγηση». Οι συνάδελφοι του Συλλόγου «Περικλής» κήρυξαν στάση εργασίας και κινητοποίηση έξω από τα δύο πρώτα Δημοτικά Σχολεία που θα επισκεφθεί η συγκεκριμένη σχολική σύμβουλος.

Ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Γ. Σεφέρης» θα συμμετέχει και στη στάση εργασίας και στην κινητοποίηση έξω από το 14ο Δημοτικό Σχολείο Χαλανδρίου.
  • Κηρύσσουμε στάση εργασίας, την Τρίτη 4/3/2014, 8:00 – 13:00.
  • Συμμετέχουμε στην κινητοποίηση έξω από το 14ο Δημοτικο Σχολείο Χαλανδρίου, στις 8,45 π.μ. και στις 10,45 έξω από το 1ο Δ. Σχολείο Χαλανδρίου.
  • Θα είμαστε κι εμείς εκεί σε κάθε τέτοια συνάντηση που θα επιχειρήσει η συγκεκριμένη σύμβουλος, σύμφωνα με το πρόγραμμα που έχει ανακοινώσει.
ΚΑΜΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΕ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ
ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕ ΘΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ.
ΚΑΝΕΝΑΣ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΔΕ ΘΑ ΜΠΕΙ ΣΤΙΣ «ΟΜΑΔΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ».
ΕΞΩ ΟΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ.
 

ΕΡΕΥΝΑ ΒΡΕΤΑΝΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ : ΤΟ "ΩΡΑΙΟΝ" ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΠΛΕΟΝ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ

Το «ωραίον» στα μαθηματικά πλέον εξηγείται

Όμορφες μπορεί να είναι ακόμα και οι μαθηματικές εξισώσεις, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα Βρετανών επιστημόνων.
Τα μαθηματικά μπορεί να είναι πραγματικά ωραία αφού, όπως απέδειξαν Βρετανοί ερευνητές, δημιουργούν στον εγκέφαλο την ίδια αίσθηση που γεννά ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα ή η σύνθεση κάποιου μεγάλου μουσουργού.
Για να αποκαλύψουν την ομορφιά της μαθηματικής επιστήμης ή, καλύτερα, κάποιων μαθηματικών τύπων, οι επιστήμονες του University College του Λονδίνου επέδειξαν σε μαθηματικούς «όμορφες» και «άσχημες» εξισώσεις ενόσω υποβάλλονταν σε μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου. Οπως διαπιστώθηκε, οι «όμορφες» εξισώσεις ενεργοποιούσαν τα ίδια εγκεφαλικά κέντρα με αυτά που δραστηριοποιούνται όταν αξιολογούμε κάποιο καλλιτεχνικό έργο ως ωραίο. Οι ερευνητές, λοιπόν, πιστεύουν ότι υπάρχει κάποια νευροβιολογική βάση στην ομορφιά.
Τα θεωρήματα του Πυθαγόρα και του Οϊλερ σπάνια περιλαμβάνονται στην ίδια πρόταση με τα έργα του Σαίξπηρ, του Μότσαρτ ή του Μονέ. Και όμως, λένε οι ερευνητές, ο εγκέφαλός μας αναγνωρίζει κάτι κοινό σε όλα αυτά τα πράγματα: την ομορφιά.
Οι ερευνητές έδωσαν σε 15 μαθηματικούς εξήντα εξισώσεις και τύπους και τους ζήτησαν να τις αξιολογήσουν.
Οπως αναφέρει ένας εκ των επιστημόνων που πραγματοποίησαν την έρευνα, ο καθηγητής Σεμίρ Ζέκι, όταν βλέπουμε εξισώσεις, ενεργοποιούνται πολλές περιοχές του εγκεφάλου. Οταν όμως κάποιος κοιτάζει έναν τύπο ο οποίος έχει χαρακτηριστεί «όμορφος», τότε ενεργοποιείται ο «συναισθηματικός εγκέφαλος» ακριβώς όπως όταν βλέπουμε έναν όμορφο πίνακα. Οσο πιο όμορφος είχε θεωρηθεί ο μαθηματικός τύπος, τόσο μεγαλύτερη ήταν η ενεργοποίηση του εγκεφάλου που καταγράφηκε στη διάρκεια της λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας (fMRI).
Στη μελέτη οι περισσότεροι μαθηματικοί επέλεξαν ως «ωραιότερη» την εξίσωση του Οϊλερ καθώς περιλαμβάνει τις πέντε σημαντικότερες μαθηματικές σταθερές και τις τρεις βασικότερες αριθμητικές πράξεις, την πρόσθεση, τον πολλαπλασιασμό και την ύψωση σε δύναμη.
Ο μαθηματικός και καθηγητής Κατανόησης των Επιστημών, Μάρκους ντι Σοτουά επισημαίνει πως ο ίδιος βρίσκει την απόλυτη ομορφιά στα μαθηματικά και ότι ακριβώς αυτό το κάλλος λειτουργεί σαν κίνητρο για κάθε μαθηματικό. Ο Ντι Σοτουά, εξάλλου, σημειώνει ότι είναι πολύ κρίμα που ακριβώς αυτή η ομορφιά των μαθηματικών απουσιάζει από τα σχολεία και ότι ακόμα και μαθητές με στοιχειώδεις γνώσεις θα μπορούσαν να δουν καταπληκτικά πράγματα.
Τέλος, η μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Frontiers in Human Neuroscience, αποδεικνύει ότι τα μαθηματικά είναι όμορφα, αλλά πρόσφατα συνάδελφοί τους από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ είχαν αποδείξει ότι υπάρχει σχέση που συνδέει τις αριθμητικές αλληλουχίες και την ίδια τη φύση.

πηγή: kathimerini.gr

27 Φεβ 2014

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ : Πρόγραμμα "MyRoufianos"

Πρόγραμμα «My Roufianos»

Το 1949 ο Τζορτζ Όργουελ δημοσίευσε το βιβλίο του «1984» δείχνοντας πώς ένα ολοκληρωτικό καθεστώς μπορεί να έχει υπό συνεχή παρακολούθηση τους πολίτες. Έπειτα από 65 ολόκληρα χρόνια ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, όπως όλα τα στοιχεία καταδεικνύουν, αποφάσισε να φορέσει τη «μάσκα» του Μεγάλου Αδερφού. Σε μία προσπάθεια να βάλει... τάξη στα σχολεία της χώρας δημιούργησε – κατά το ευρωπαϊκό... αναπτυξιακό πλαίσιο – την ηλεκτρονική πλατφόρμα «My School» και άρχισε το φακέλωμα. Καθηγητές, μαθητές, ακόμα και γονείς, καλούνται να δώσουν αρκετά προσωπικά στοιχεία τους. Και αυτομάτως έκαστος αποκτά το δικό του... «προφίλ»!Τι ζητάει το υπουργείο; Μεταξύ πολλών άλλων, τον Αριθμό Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης (ΑΜΚΑ) των μαθητών, τη διεύθυνση και τη δημοτική ενότητα των γονέων, ακόμη και το επάγγελμά τους. Επίσης καταγράφονται οι απεργίες και η «συνεργασιμότητα» των εκπαιδευτικών, οι επιδόσεις, οι έλεγχοι, τα απολυτήρια, οι μετακινήσεις, αλλά και η κοινωνική συμπεριφορά των μαθητών. Μέχρι και οι μισθοί που παίρνουν οι... γονείς!

Πληροφορίες του «Ποντικιού» αναφέρουν ότι πλέον, μέσω του συγκεκριμένου συστήματος ηλεκτρονικής καταγραφής, κάθε μαθητής και καθηγητής έχει το δικό του «προφίλ», κάτι το οποίο θα τους ακολουθεί σε όλη τους τη ζωή. Γι’ αυτό ζητούν και τον ΑΜΚΑ.

Πηγές του υπουργείου Παιδείας σχολιάζουν σε ερωτήσεις μας ότι «δεν είχαμε ακριβή αριθμό μαθητών ανά σχολική μονάδα για να διαπιστώσουμε πόσα κενά υπάρχουν και εν τέλει να τα καλύψουμε. Το σύστημα καταγραφής γίνεται στο πλαίσιο του εξορθολογισμού στην κατανομή του ανθρώπινου δυναμικού, ώστε να πάψει πλέον το φαινόμενο των προηγούμενων ετών να διορίζονται εκπαιδευτικοί σε περιοχές όπου δεν υπήρχαν καταγεγραμμένες ανάγκες και της διασφάλισης του εκπαιδευτικού συστήματος».

Και προσθέτουν: «Δεν είναι φακέλωμα ή κάτι άλλο. Τα στοιχεία τόσο των εκπαιδευτικών όσο και των μαθητών προστατεύονται. Τον ΑΜΚΑ, παραδείγματος χάριν, γιατί να μην τον ζητήσουμε, όταν έτσι κι αλλιώς ο Έλληνας πολίτης τον καταθέτει σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία»;

Η «ψηφιακή σαλάτα!»

Ήδη το «My School» έχει εγείρει σοβαρές αντιδράσεις στις τάξεις των γονέων και των εκπαιδευτικών. Η Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων και Μαθητών Ελλάδας, με ανακοίνωσή της, κατέκρινε τη νέα πολιτική του υπουργείου Παιδείας τονίζοντας πως «το κάθε σχολείο ως μαγαζάκι θα ανεβάζει τις επιδόσεις του, τις “δράσεις” και τις “καινοτομίες” του, προκειμένου να ψαρεύει πελάτες. Π.χ. τα project, τα πολύχρωμα προγράμματα της Ε.Ε. Καλώς ήρθατε στο virtual σχολείο της ψηφιακής σαλάτας, της αυτονομίας που θα έχει να βρίσκει χορηγούς».

Και συνεχίζει η ανακοίνωση: «Τα τμήματα και τα σχολεία θα φτιάχνονται στη λογική των αριθμών και όχι των πραγματικών αναγκών. Π.χ., αν έχουμε 45 παιδιά σε μια τάξη, δεν θα μπαίνουν δύο τμήματα, αλλά θα φτιάχνεται ένα και τα υπόλοιπα παιδιά θα στέλνονται σε άλλο σχολείο. Θα εξυπηρετείται έτσι η γρήγορη “διάθεση” των εκπαιδευτικών ανά περιφέρεια, αφού θα περισσεύουν».

Παράλληλα ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Περικλής» και η Ένωση Γονέων Αγίας Παρασκευής, με κοινή ανακοίνωσή τους, επέκριναν το υπουργείο Παιδείας για την «επιβολή του My School» τονίζοντας πως λειτουργεί σαν άλλος Μεγάλος Αδελφός. «Μια τέτοια βάση δεδομένων, η οποία θα προωθεί - εξυπηρετεί το συγκεκριμένο περιεχόμενο σπουδών, την κατηγοριοποίηση των σχολείων, τη “σπιουνιά”, την ποινικοποίηση της συμπεριφοράς εκπαιδευτικών - μαθητών και την κινητικότητά τους δεν την έχουμε ανάγκη» αναφέρουν χαρακτηριστικά στην ανακοίνωσή τους.

Και προσθέτουν: «Το My School είναι ένα ακόμα εργαλείο στα χέρια τους, για να μπορέσουν με επιτυχία να ασκήσουν την αντιεκπαιδευτική πολιτική τους. Ένας ακόμα πίνακας, μέσα στον οποίο όλοι εμείς, οι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά μας, είμαστε αριθμοί σε κουτάκια. Και ο εκάστοτε υπουργός, ως Μεγάλος Αδελφός, θα μπορεί να αποφασίζει ποια κουτάκια πρέπει να μετακινηθούν (μεταθέσεις), ποια να ενωθούν (συγχωνεύσεις τμημάτων ή σχολείων) και ποια να διαγραφούν (απολύσεις)».

Το «Π» επικοινώνησε με την πρόεδρο του Συλλόγου «Περικλής» Ηλέκτρα Μητσούρα, η οποία μας εξήγησε πως «αυτήν τη στιγμή, με την αυξανόμενη υποχρηματοδότηση της παιδείας και τα σημαντικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές και οι οικογένειές τους, το υπουργείο επιχειρεί να εφαρμόσει ακόμα μια νέα “καινοτομία”, την ηλεκτρονική καταγραφή ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων για τους μαθητές μας, αλλά και μια σειρά καταγραφών που αφορούν όχι την εκπαιδευτική, αλλά τη συνδικαλιστική και κοινωνική δράση των καθηγητών. Είναι εμφανές ότι το υπουργείο προσπαθεί με αυταρχικό και εκβιαστικό τρόπο τον απόλυτο έλεγχο της εκπαιδευτικής κοινότητας που αφορά μαθητές, γονείς και καθηγητές».

Ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Χαλκιδικής κατήγγειλε το υπουργείο Παιδείας στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, καθώς αρκετοί γονείς δεν ήθελαν να δώσουν τα στοιχεία τους. Συγκεκριμένα, η καταγγελία κατέληγε με το αίτημα για έλεγχο:

νομιμότητας της ψηφιακής εφαρμογής του συστήματος Μy School ως προς την προστασία προσωπικών δεδομένων μαθητών, γονέων και κηδεμόνων,

νομιμότητας και δικαιοδοσίας διευθυντών και προϊσταμένων σχολικών μονάδων να συγκεντρώσουν τα στοιχεία που απαιτούνται από την ψηφιακή εφαρμογή για τους μαθητές και

τυχόν παραβίασης προσωπικών δεδομένων και απόσυρσης της ψηφιακής πλατφόρμας / εφαρμογής.

Στη ΓΑΔΑ στοιχεία των παιδιών!

Σάλο προκάλεσε την προηγούμενη εβδομάδα, όπως είχε γράψει το «Π», το έγγραφο από τη ΓΑΔΑ με το οποίο καλούνταν τα αστυνομικά τμήματα να μεθοδεύσουν προσωπικές επαφές - συναντήσεις με τους διευθυντές των σχολικών μονάδων με σκοπό την καταγραφή προβλημάτων – και τη σύνταξη εμπεριστατωμένων εκθέσεων – για την καταγραφή προβλημάτων και αναγκών αρμοδιότητας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και ειδικότερα της Αστυνομίας.

Το έγγραφο αποκάλυψε ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Περικλής» καταγγέλλοντας στην ουσία την αντίληψη του... «χαφιέ» που θέλουν να προσδώσουν στους εκπαιδευτικούς οι κυβερνώντες. Η ΕΛ.ΑΣ., πάντως, απάντησε με ανακοίνωση πως επιθυμεί την κατάλληλη συνεργασία με την εκπαιδευτική κοινότητα και ότι προβλέπεται από τον νόμο η συνεργασία με τους αρμόδιους φορείς για την καταπολέμηση της εγκληματικότητας.

Πηγή: topodiki.gr

ΠΑΜΕ ΘΕΑΤΡΟ ... ΔΩΡΕΑΝ :"Ο θεός της σφαγής"

ΠΑΜΕ ΘΕΑΤΡΟ … ΔΩΡΕΑΝ.



«Ο θεός της σφαγής».
της Γιασμίνα Ρεζά
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ 2014, ΣΤΙΣ 20:30 μ.μ.
ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ  «ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ» 
(ΚΑΠΝΟΚΟΠΤΗΡΙΟΥ 8 ΚΑΙ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ -  ΑΘΗΝΑ)
Λοιπόν, ο Μισέλ και η Βερονίκ Ουλιέ είναι ο μπαμπάς και η μαμά του Μπρούνο (11 ετών).  Ο Αλαίν και η Ανέτ Ρέιγ είναι ο μπαμπάς και η μαμά του Φερντινάν (11 ετών και αυτός).  Μια μέρα όμως ο Φερντινάν θύμωσε και χτύπησε στο πρόσωπο τον Μπρούνο μ’ ένα κλαδί και του έσπασε και δυο δόντια, κάτι που δεν ήταν σωστό. Και μετά, το επόμενο πρωί δηλαδή, οι γονείς αποφάσισαν να βρεθούν και να τα κουβεντιάσουν όλα αυτά.  Κι αφού είναι γονείς και μεγάλοι, ξέρουν να συζητήσουν πολιτισμένα μεταξύ τους, δεν κάνουν σαν παιδιά. Έτσι δεν είναι;Τι συμβαίνει όταν δύο ζευγάρια σοβαρών και καλλιεργημένων γονέων συναντιούνται για να λύσουν μια παρεξήγηση ανάμεσα στα παιδιά τους; Ποιό είναι το όριο ανάμεσα στην ενηλικίωση και την παιδικότητα; Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Γιαμλόγλου και η Square Theatre Company επιμένοντας στην κωμική/σατιρική γραμμή του πρωτότυπου κειμένου, προσεγγίζουν τους ήρωες και το έργο με κέφι και γνήσια διάθεση για παιχνίδι, παρουσιάζοντας μία καθαρόαιμη κωμωδία.
«Η Ρεζά γράφει μια κωμωδία με έντονη κριτική διάθεση και σαρκασμό απέναντι στο καθώς πρέπει και τον αστικό πολιτισμό, ψάχνοντας, με υπόγειο τρόπο, τί είναι αυτό που κατά βάθος συνδέει τέσσερα εμφανώς στερεοτυπικά πρόσωπα, απόλυτα αναγνωρίσιμα και από το ελληνικό κοινό», σημειώνει ο σκηνοθέτης.
Η συγγραφέας Γιασμίνα Ρεζά, που έχει χαρακτηριστεί και ως θεατρικό φαινόμενο, είναι μία από τις πιο συζητημένες προσωπικότητες της Γαλλίας. Δραστηριοποιείται στο χώρο ως ηθοποιός, σκηνοθέτης θεάτρου και κινηματογράφου, πεζογράφος και θεατρική συγγραφέας, έχοντας βραβευτεί πολλές φορές για το έργο της. Το έργο Ο θεός της σφαγής πρωτοπαρουσιάστηκε το 2006, γνώρισε τεράστια επιτυχία και από τότε παίζεται ανελλιπώς σε περισσότερες από 35 χώρες ανά τον κόσμο.
ΔΙΑΝΟΜΗ ΡΟΛΩΝ :
Βερονίκ Ουλιέ: Δάφνη Μανούσου.  Αλαίν Ρέιγ: Γιάννης Λασπιάς. Μισέλ Ουλιέ: Αργύρης Θανάσουλας. Ανέτ Ρέιγ: Ιωάννα Σταυροπούλου
ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΟ 6972008336
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε. «Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ»

ΔOE : Σχετικά με τις ενέργειες της διοίκησης για την επιβολή της αξιολόγησης

Αρ. Πρωτ.694
Αθήνα 27/2/2014
Προς
Τους Συλλόγους Εκπαιδευτικών Π.Ε.


ΘΕΜΑ: Σχετικά με τις ενέργειες της διοίκησης για την επιβολή της αξιολόγησης
Αυξάνονται το τελευταίο χρονικό διάστημα τα κείμενα εκ μέρους στελεχών της διοίκησης που με πιο υπηρεσιακό ή πιο πιεστικό τρόπο επιχειρούν να δημιουργήσουν κλίμα υλοποίησης της αυτοαξιολόγησης. Πιο πρόσφατη περίπτωση, το έγγραφο των προϊσταμένων  επιστημονικής και παιδαγωγικής καθοδήγησης της Περιφερειακής Διεύθυνσης Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης. Πλήθος, επίσης, καταγγελιών φτάνουν στη Δ.Ο.Ε. για τον «υπέρμετρο ζήλο» που επιδεικνύουν κάποιοι σχολικοί σύμβουλοι στο να «βοηθήσουν» τους συλλόγους διδασκόντων να συγκροτήσουν τις ομάδες εργασίας. Για στελέχη που ξεχνούν ότι είναι κομμάτι του κλάδου κι επιλέγουν να κινούνται ενάντια στις αποφάσεις και τους αγώνες του.
Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. επισημαίνει αυτό που έχει ήδη τονίσει και με άλλες πρόσφατες ανακοινώσεις του: κανείς δε νομιμοποιείται στο να ασκεί πιέσεις στους συλλόγους διδασκόντων στην κατεύθυνση υλοποίησης της αυτοαξιολόγησης και μάλιστα εντός αυθαίρετα ορισμένων χρονικών περιθωρίων. Αυτό καθώς και το ότι κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει τους εκπαιδευτικούς να συμμετέχουν στις ομάδες εργασίας της αυτοαξιολόγησης, τεκμηριώνεται νομικά και με τη γνωμοδότηση της νομικής συμβούλου της Δ.Ο.Ε. κας Τσίπρα που έχουμε αποστείλει από τις 16 Φεβρουαρίου.
Είναι φανερό ότι η άρνηση των εκπαιδευτικών στο να υλοποιήσουν την αυτοαξιολόγηση προπομπό της αξιολόγησης – χειραγώγησης έχουν δημιουργήσει έντονη ανησυχία σ’ αυτούς που επιχειρούν να την επιβάλουν. Οι πιέσεις, σίγουρα, θα ενταθούν στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Οι σύλλογοι διδασκόντων που έχουν συνεδριάσει έχουν αρνηθεί, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τη συγκρότηση των ομάδων εργασίας. Το ίδιο θα πράξουν κι αυτοί που θα κληθούν να συνεδριάσουν στο επόμενο χρονικό διάστημα.

Οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα και κανέναν. Όλοι μαζί συσπειρωμένοι σε άμεση επικοινωνία με τα Δ.Σ. των Συλλόγων και το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. θα ακυρώσουμε τους σχεδιασμούς τους.

ΤΟ Δ.Σ. ΤΗΣ Δ.Ο.Ε.

ΤΙ ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ 8 ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ ;

Τι ξέρεις για την 8η Μάρτη;
Η 8η Μάρτη είναι η Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας!

 
Ακόμα κι αν δεν το ήξερες, ίσως έχεις παρατηρήσει ότι τη μέρα αυτή μερικοί προσφέρουν στις γυναίκες λουλούδια, άλλοι τους εύχονται Χρόνια Πολλά και, αν είσαι από εκείνους που δεν τους ξεφεύγει τίποτα, μπορεί να πρόσεξες ότι κάποιοι μιλούν για τα «δικαιώματα της γυναίκας».
Όλα αυτά σίγουρα σε έχουν μπερδέψει!
Μα γιατί να υπάρχει γιορτή για τη γυναίκα;… έχεις αναρωτηθεί.
 
Πρώτα-πρώτα, χρειάζεται να ξέρεις ότι η 8η Μάρτη δεν είναι μια τυχαία μέρα
Στις 8 του Μάρτη, πριν από 157 χρόνια (το 1857), οι γυναίκες που εργάζονταν στις βιοτεχνίες ενδυμάτων στη Νέα Υόρκη, οι φάντρες δηλαδή και οι ράφτρες, έκαναν μια μεγάλη απεργία.

Τι ζητούσαν αυτές οι γυναίκες;…
Θα σου φανεί περίεργο αλλά, ενώ έκαναν την ίδια δουλειά με τους άντρες συντρόφους τους, πληρώνονταν λιγότερο! Δούλευαν πάνω από 12 ώρες την ημέρα μέσα σε απίστευτα άθλιες συνθήκες.
Αν έχεις διαβάσει το βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα Εκτόρ Μαλό «Με οικογένεια», σίγουρα πήρες μια ιδέα για το ποια ήταν η ζωή τους, αφού μεγάλο μέρος του μυθιστορήματος περιγράφει ένα κλωστήριο σε μια μικρή πόλη της Γαλλίας. Τα εργοστάσια της βαμβακουργίας απασχολούσαν κυρίως γυναίκες εργάτριες, ακόμα και σε πολύ μικρές ηλικίες όπως η δική σου, είτε βρίσκονταν στη Γαλλία είτε στην Αγγλία είτε στην Αμερική.
Οι εργάτριες, λοιπόν, της Νέας Υόρκης ζητούσαν καλύτερα μεροκάματα, λιγότερες ώρες και πιο ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Καθημερινά γίνονταν πορείες και πικετοφορίες διαμαρτυρίας και καθημερινά χτυπιούνταν από την αστυνομία. Αλλά γιατί;… μπορεί πάλι να αναρωτηθείς. Γιατί να χτυπάει η αστυνομία τις γυναίκες αυτές αφού ζητούσαν μόνο το δίκιο τους;
Είναι απλό. Αν δέχονταν να πληρώνουν παραπάνω τις γυναίκες και τα παιδιά που δούλευαν στα εργοστάσιά τους, οι εργοστασιάρχες θα έβγαζαν λιγότερο κέρδος! Δε τους σύμφερε ούτε να δεχτούν τα αιτήματα των γυναικών ούτε να συνεχιστεί η απεργία τους. Η απεργία αυτή δεν ήταν η πρώτη. Υπήρξαν και αρκετές άλλες στο παρελθόν (η πρώτη αποκλειστικά γυναικεία απεργία είχε γίνει το 1820 στη Νέα Αγγλία) με μεγάλη επιτυχία που κατατρόμαξε τις αρχές. Έτσι, οι εργοστασιάρχες είχαν στο πλευρό τους και την αστυνομία και τους δικαστές, όπως και σήμερα…
 
Μεγάλες απεργίες έγιναν στη Νέα Υόρκη και το 1910. 20000 εργάτριες απέργησαν για 13 εβδομάδες! Το 1912, έγινε μια μεγάλη πορεία 23000 γυναικών που διεκδικούσαν ίσο μεροκάματο, 10 ώρες δουλειάς, δικαίωμα ψήφου αλλά και την κατάργηση της παιδικής εργασίας.
Από το 19ο αιώνα, σε Ευρώπη και Αμερική, η εργασία αγοριών και κοριτσιών σε εργοστάσια και ορυχεία φούσκωσε κάμποσο τα πορτοφόλια των αφεντικών αφού τα παιδιά, αρχίζοντας από 4 χρονών, πρόσφεραν την εργασία τους σχεδόν τζάμπα!

Πηγαίνω στο ορυχείο γύρω στις 4 η ώρα (μερικές φορές κατά τις 3.30 το πρωί) και φεύγω στις 5.30 το απόγευμα. Όταν έχει φως τραγουδάω, ποτέ όμως μέσα στο σκοτάδι. Τότε δεν τολμώ να τραγουδήσω. Δεν αγαπώ τις γαλαρίες… Πολλές φορές έχω ακούσει να μιλούν για το Χριστό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ήρθε στη γη, ούτε γιατί πέθανε. Αλλά αυτός έβρισκε κανένα λιθαράκι για να ακουμπάει το κεφάλι του. Πόσο θα ’θελα, αντί για τις γαλαρίες, να πήγαινα στο σχολείο…
                                                                                              Σάρα Γκούντερ, 8 ετών

Κατεβαίνω στη γαλαρία στις 7 το πρωί και βγαίνω κατά τις 6 το απόγευμα, μερικές φορές κατά τις 7. Δουλεύω πάντα χωρίς κάλτσες, χωρίς παπούτσια, χωρίς φόρμα. Μόνο το μισοφόρι μου φοράω. Δουλεύω μαζί με τους άντρες. Εκείνοι είναι ολόγυμνοι. Στην αρχή φοβόμουνα πολύ και δεν μου άρεσε αυτό. Τώρα συνήθισα και δεν με νοιάζει. Μου φέρονται όμως καλά. Δεν ξέρω ούτε να διαβάζω ούτε να γράφω.                                                                                  
                                                                                            Μαίρη Μπάρετ, 14 ετών

«Ω, δεν είναι κρίμα ένα όμορφο κορίτσι σαν εμένα να πρέπει να το στέλνουν
στο εργοστάσιο με μισθούς της πείνας και στο τέλος να πεθάνει;…»
(τραγούδι βαμβακεργατριών σε γυναικεία απεργία το 1836»

Και τι έγινε ύστερα;…
Πολλά! Πάντως, οι αγώνες των εργατριών δεν έμειναν χωρίς αποτέλεσμα. Η απεργία του 1910 διαλύθηκε μόνο όταν έγιναν συμβιβασμοί στις περισσότερες επιχειρήσεις, γιατί ο ενθουσιασμός και το πείσμα των γυναικών έδειξαν ότι δεν είχαν πρόθεση να υποχωρήσουν.

Το 1910 η αγωνίστρια του εργατικού κινήματος Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε στη Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών γυναικών στην Κοπεγχάγη να τιμηθούν οι ιστορικές διαδηλώσεις των αμερικανίδων εργατριών και να αφιερωθεί η 8η Μάρτη στις εργαζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου και στον αγώνα τους!

Αλλά στην Ελλάδα;… θα ρωτήσεις. Τι έκαναν οι εργάτριες στην Ελλάδα;… Ή μήπως οι Έλληνες εργοδότες ήταν περισσότερο «σπλαχνικοί», λιγότερο «κερδοσκόποι» από τους Άγγλους, τους Γάλλους, τους Αμερικάνους και τα υπόλοιπα «ξένα» αφεντικά που εκμεταλλεύονταν τους εργάτες τους;
Όχι βέβαια! Στις 13 Απριλίου του 1892 έγινε η πρώτη απεργία εργατριών στην υφαντουργία των Αδελφών Ρετσίνα, στον Πειραιά, όταν μειώθηκε το ισχνό μεροκάματό τους την ίδια στιγμή που τ’ αφεντικά αποκτούσαν το πέμπτο εργοστάσιό τους!
Τα επόμενα χρόνια, οι κινητοποιήσεις των Ελληνίδων εργατριών συνεχίστηκαν, δίνοντας και θύματα στον αγώνα κατά της εκμετάλλευσης από τους εργοδότες, όπως έγινε με τις καπνεργάτριες το 1924, το 1926, το 1927, το 1936…

Το 1977 ο ΟΗΕ καλεί κάθε χώρα να αφιερώνει αυτή την ημέρα στα δικαιώματα των γυναικών. Όμως οι εργαζόμενες γυναίκες δεν έχουν ακόμα κατακτήσει την ισοτιμία τους αφού κάποιοι εξακολουθούν να κερδίζουν από την καταπίεσή τους!

Σήμερα, για τις γυναίκες στο εργοστάσιο, στο χωράφι, στο μικρομάγαζο, στο γραφείο, τις απλήρωτες ή άνεργες γυναίκες -όπως ίσως και για τη μητέρα σου- τα λουλούδια δε λένε τίποτα χωρίς το ψωμί. Τα Χρόνια Πολλά είναι κοροϊδία όταν κάποιοι ενδιαφέρονται να ζήσεις λίγα για να ζήσουν εκείνοι περισσότερα. Και τα δικαιώματα είναι απλώς μια λέξη, αφού η ιστορία απέδειξε πως τίποτα δε γίνεται δικό σου αν δεν αγωνιστείς πρώτα γι’ αυτό. 

Τώρα ξέρεις ότι η 8η Μάρτη δεν είναι μέρα γιορτής!

Είναι μέρα τιμής και μνήμης για εκείνες τις εργάτριες που έσπασαν το φόβο τους, τολμώντας να διεκδικήσουν όσα τους ανήκαν, και για όσες άλλες τις ακολούθησαν αργότερα!
Είναι μέρα υπόσχεσης για νέους αγώνες των εργαζόμενων γυναικών του σήμερα!

Η 8η Μάρτη

Για τις γυναίκες και τους άντρες εργαζόμενους είναι μέρα σκέψης και δράσης γιατί δεν είναι ούτε το φύλο ούτε το χρώμα ούτε η φυλή που κάνουν τους ανθρώπους αντίπαλους!

Για τα κορίτσια και τα αγόρια είναι μέρα ερωτήσεων, γνώσης, συζήτησης και πλησιάσματος μεταξύ τους γιατί θα είναι η επόμενη γενιά αγωνιστών. Χέρι με χέρι θα βαδίσουν προς το μέλλον! Μαζί θα φτιάξουν ένα νέο κόσμο χωρίς αδικία και εκμετάλλευση… 


Το κείμενο δανειστήκαμε από την Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας.

25 Φεβ 2014

Εκδήλωση για τα παιδιά των συναδέλφων - Φωτογραφίες

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση για τα παιδιά των συναδέλφων, την Κυριακή 23 του Φλεβάρη 2014, στο ΚΕΠ του Δήμου Νέας Ιωνίας. Τα δεκάδες παιδιά που ήρθαν μασκαρεμένα, είδαν τη θεατρική παράσταση "ΛΙΧΟΥΔΟΧΩΡΑ", γεύτηκαν τα εδέσματα, έπαιξαν. Στη συνέχεια έφτιαξαν χαρταετούς μαζί με τους μπαμπάδες και τις μαμάδες τους. 

Φωτογραφίες από την εκδήλωση :

         

        
           
            


8 ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ : ΤΙΜΑΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΜΕ ΘΕΑΤΡΟ


8 ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ 2014
ΤΙΜΑΜΕ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΘΕΑΤΡΟ
 
«Ήλιος στην πέτρα»
της Σοφίας Αδαμίδου
 
 
Θέατρο Σημείο, Χαριλάου Τρικούπη 4,
πρώην Απλό, πίσω από την Πάντειο 
 
ΣΑΒΒΑΤΟ 8 ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ 2014, ΣΤΙΣ 21:00 μ.μ.

Η Μυρτιά αφηγείται τη ζωή της στον Δημοκρατικό Στρατό, τις εξορίες, τις φυλακίσεις της σε μια έγκυο συγκρατούμενή της -βουβό πρόσωπο- στη Γυάρο, όπου είναι και πάλι εξορία, ακολουθώντας την μοίρα χιλιάδων αγωνιστών της γενιάς της, την περίοδο της Χούντας. Ηταν μόλις 16 χρονών όταν πήρε την απόφαση να βγει στο βουνό μη μπορώντας να αντέξει το άδικο. «Από μικρή οργιζόμουν με το άδικο. Ακόμα αυτή η οργή. Όσο θα υπάρχει άδικο θα το πολεμάω. Με την αγάπη, μου ‘λεγε ο πατέρας μου, με την αγάπη κάποια μέρα θα τους λυγίσουμε αυτούς που επιβάλλουν το μίσος και το άδικο. Γι’ αυτό βγήκα στο Βουνό. Απ’ την πρώτη κιόλας μέρα… είδα τον ήλιο που μας έκρυβαν. Μέσα στη συννεφιά του κόσμου… κι εγώ έβλεπα τον ήλιο», αφηγείται η ίδια. Στο βουνό έμαθε για το φριχτό θάνατο του πατέρα της, εκεί έμαθε να αγωνίζεται, να ελπίζει και να αντέχει. Παρηγοριά και καταφύγιο στις δύσκολες ώρες ήταν κάποιες άψυχες πέτρες που τους έδινε ζωή, ζωγραφίζοντας πάνω τους, ήλιους, θάλασσες, λουλούδια. «΄Εμαθα πολλά στο βουνό και στις φυλακές. Εκεί έμαθα γράμματα. Μέχρι που ανέβηκα στο βουνό, δεν ήξερα να γράφω ούτε το όνομά μου. Δεν μπορούσε να με στείλει στο σχολείο ο πατέρας μου. Μετά, μέχρι και ημερολόγιο έγραφα. Μεγάλο σχολείο», λέει στην συγκρατούμενή της. Και θυμάται τον ενθουσιασμό του αγώνα, αλλά και το κυνηγητό, τις φυλακές, τα βασανιστήρια, τον ψυχικό και σωματικό εξευτελισμό τον δικό της και το συγκρατούμενών της. Κι έπειτα, το 1954, η πολυπόθητη ελευθερία τότε που μπόρεσε να κάνει επιτέλους οικογένεια και μετά πάλι κυνηγημένη από τη Χούντα. «Αλλοίμονο στους λαούς που πιστεύουν σε προστάτες! Οι σύμμαχοι. Αν έχεις τέτοιους συμμάχους, τι τους θέλεις τους εχθρούς. Θα περάσει, όμως κι αυτό. Όχι μόνο του, βέβαια. Όσοι έχουν μείνει έξω, από φυλακές και εξορίες, αυτοί που συνεχίζουν τον αγώνα, θα ρίξουν τους δικτάτορες. Και θα ζήσουμε πάλι ελεύθεροι. Ελπίζω, να σταματήσει όμως εδώ. Να μην έρθει καιρός που οι άνθρωποι θα περάσουν πάλι πείνα, πόνο και διωγμούς. Εύχομαι τα όσα περάσαμε σαν λαός να μας κάνουν σοφότερους. Ελπίζω η ιστορία να μην επαναληφθεί».

Στο ρόλο της Μυρτιάς η Ελένη Γερασιμίδου. Βασικό ρόλο στην παράσταση έχει η Καλλιόπη Βέττα που ερμηνεύει επί σκηνής παραδοσιακά μοιρολόγια, αντάρτικα και τραγούδια των Μίκη Θεοδωράκη, Θάνου Μικρούτσικου, Απόστολου Καλδάρα, Νίκου Κυπουργού κ.ά. Συμμετέχει και  η Μαρίζα Τσίγκα στο ρόλο της Ξένιας. Φωνές: Ντόρα Μάτσικα, Κατερίνα Χρήστου, Μαρία Μπάεβα, Πηνελόπη Ζαλώνη, Παύλος Πιερρόπουλος

ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ 7 ΕΥΡΩ

ΔΗΛΩΣΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ 6972008336.
ΠΟΥΛΜΑΝ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΘΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠ΄ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ (ΑΓΑΛΜΑ ΗΛΕΞΚΤΡΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ)  ΣΤΙΣ 20:00 μ.μ.

ΔΩΡΕΑΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟΣ

ΔΩΡΕΑΝ  ΘΕΑΤΡΙΚΗ  ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
 ΤΟ ΚΛΑΣΣΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ
«ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟΣ»
ΠΕΜΠΤΗ 27/2/2014, ΩΡΑ 20.30
ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ  «ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ»
ΚΑΠΝΟΚΟΠΤΗΡΙΟΥ 8 ΚΑΙ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ -  ΑΘΗΝΑ
    
Η αγοραπωλησία του κήπου της ξεπεσμένης ευγενούς Λιούμπα και η μετατροπή του σε συγκρότημα παραθεριστικών κατοικιών προκαλούν αναστάτωση στη μικρή ρωσική επαρχία.
ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ : ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΕΛΙΕΣ, ΜΕΛΕΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ, ΠΑΝΗΣ ΚΑΛΟΦΩΛΙΑΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΖΑΧΑΡΕΑΣ, ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΕΧΑΓΙΑΣ, ΜΑΡΙΑ ΕΛΕΝΗ ΜΑΚΡΗ, ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΟΓΚΑ, ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ, ΜΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΑΜΠΑΟΥΝΗΣ, ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΡΟΝΤΗΡΗ, ΜΑΙΡΛΕΝ ΣΑΙΤΗ.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΚΩΣΤΗΣ  Ζ. ΚΑΠΕΛΩΝΗΣ, 
ΣΚΗΝΙΚΑ – ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ,
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΕΧΑΓΙΑΣ

ΔΗΛΩΣΤΕ ΕΓΚΑΙΡΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ 
ΣΤΟ 6972008336

23 Φεβ 2014

Σχολικός εκφοβισμός και ψυχολογικοποίηση (Του Χρήστου Δ. ΤΟΥΡΤΟΥΡΑ)

Άρθρο του Χρήστου Δ. ΤΟΥΡΤΟΥΡΑ
Λέκτορα Παιδαγωγικής ΠΤΔΕ του ΑΠΘ


Τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα την τελευταία τριετία, ο εκπαιδευτικός κόσμος - και όχι μόνον αυτός - κατακλύζεται από σωρεία πληροφοριών σχετικά με ένα νέο για τη χώρα φαινόμενο που τείνει να πάρει τα χαρακτηριστικά «πανδημίας». Πρόκειται για το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού/ ενδοσχολικής βίας. Ολοένα περισσότερα προγράμματα πρόληψης ή και αντιμετώπισης κρουσμάτων, που εντάσσονται στο πλαίσιο του παραπάνω φαινομένου, προσφέρονται στο χώρο της εκπαίδευσης. Προσφάτως δε, πληροφορηθήκαμε τη λειτουργία ακόμη και Παρατηρητηρίου για την πρόληψη της σχολικής βίας και του εκφοβισμού στο υπουργείο Παιδείας, ενώ μόλις στο τέλος της προηγούμενης βδομάδας αποφασίστηκε και η θέσπιση του μέτρου του «εκπαιδευτικού - υπεύθυνου της σχολικής βίας και του εκφοβισμού» στο πλαίσιο της αντιμετώπισης ανάλογων περιστατικών σε κάθε επιμέρους σχολική μονάδα. Επιπλέον, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, σε μια προσπάθεια ανάδειξης της σοβαρότητας της κατάστασης, όσον αφορά στο συγκεκριμένο θέμα, συνιστά συνεργασία των φορέων της εκπαίδευσης με εκείνους του χώρου της ψυχικής Υγείας, καθώς και με τις εισαγγελικές και αστυνομικές αρχές.

Στη βάση των νέων αυτών εξελίξεων, λοιπόν, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη διατύπωση σημαντικών, κατά την άποψή μας, προβληματισμών. Κατ' αρχήν, θεωρούμε απαραίτητη τη διάθεση επαρκών στατιστικών δεδομένων που να προκύπτουν από όλο και πιο πολλές σοβαρές και μεγάλης κλίμακας έρευνες -διενεργημένες οπωσδήποτε από τον κατεξοχήν ερευνητικό φορέα στη χώρα μας, το ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο- σχετικά με την πραγματική έκταση και τις διαστάσεις του φαινομένου στην επικράτεια. Η απουσία ανάλογου επιστημονικού κύρους ερευνών αφαιρεί προφανώς τη δέουσα σοβαρότητα από τη συζήτηση, ενώ ενισχύει τις όποιες υπόνοιες περί ευκαιριακού πλουτισμού διαφόρων μεσαζόντων και φορέων που στήνονται και ξεστήνονται σε μια νύκτα μόνο, ευθύς μόλις αποδειχτεί κεκορεσμένο το νέο πεδίο απόσπασης κερδών. Ενισχύει ακόμη και υπόνοιες περί δικαιολόγησης απόσπασης κονδυλίων για την εκπόνηση προγραμμάτων, στο πλαίσιο πάντα του θεαθήναι και της κοινής επίδειξης σχολικών μονάδων και μεμονωμένων εκπαιδευτικών ή ακόμη και του «βολέματος» εκπαιδευτικών σε νεοσύστατες σχετικές με το σχολικό εκφοβισμό θέσεις σε Διευθύνσεις Εκπαίδευσης ή σε Περιφέρειες, πολύ μακριά πάντως από τις αίθουσες διδασκαλίας όπου ορκίστηκαν να υπηρετούν.

Αναγκαία η αποσαφήνιση και ο ορισμός του φαινομένου
Ωστόσο, για την αξιοπιστία και την εγκυρότητα των αποτελεσμάτων, είναι αναγκαία η σαφής διατύπωση λειτουργικού ορισμού του φαινομένου, ώστε να διευκρινισθούν τα όρια μεταξύ των απλών διαπληκτισμών, που τόσο συχνά συμβαίνουν ανάμεσα στα παιδιά αλλά και τους εφήβους, και εκείνων των περιστατικών που στοιχειοθετούν σοβαρές μορφές σχολικού εκφοβισμού και ενδοσχολικής βίας.
Τα πράγματα γίνονται πολυπλοκότερα, εξαιτίας της αναγκαιότητας στάθμισης των δάνειων ερευνητικών μεθοδολογιών στην ελληνική πολιτισμική και κοινωνική πραγματικότητα.
Σε δεύτερο χρόνο, οι έρευνες θα πρέπει να απαντούν στο θέμα της αντιμετώπισης του συγκεκριμένου φαινομένου, αποφεύγοντας οπωσδήποτε την πιθανότητα διολίσθησης σε προσφιλείς, τελευταία, πρακτικές ψυχολογικοποίησης και ψυχιατρικοποίησης κοινωνικών, κατά βάση, φαινομένων, οι οποίες οδηγούν στο εξής τριπλό αποτέλεσμα: Αφ' ενός στη δημιουργία ενός ολόκληρου επαγγελματικού κατεστημένου, μιας απόλυτα στεγανής επαγγελματικής συντεχνίας στο χώρο της ψυχικής υγείας, που δικαιολογεί την ύπαρξή της με το να υπηρετεί ευρύτερες πολιτικές κοινωνικού ελέγχου και καταστολής1, να αβγαταίνει τα κέρδη των πολυεθνικών εταιρειών ψυχοφαρμάκων. Αφ' ετέρου την αποδυνάμωση των κοινωνικών φαινομένων μέσω της απόσπασής τους, με αυθαίρετο τρόπο, από το κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό τους πλαίσιο, την αποσιώπηση της ταξικής φύσης και ιστορικής τους διάστασης. Εν τέλει, τη μόνιμη άρνηση ή αποφυγή επίλυσής τους, ανάγοντας τις όποιες παρεμβάσεις σε ατομικό και ψυχολογικό επίπεδο (σε ό,τι συνίσταται δηλαδή η ψυχολογικοποίηση).
Συμπερασματικά, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι η ενδοσχολική βία είναι πλέον μια συχνή πραγματικότητα στα περισσότερα σχολεία μας καθημερινά, τότε για να παρέμβουμε αποτελεσματικά, θα πρέπει να συμφωνήσουμε στα πραγματικά ποιοτικά της χαρακτηριστικά. Θα πρέπει να μη χάσουμε από το πεδίο ανάλυσής μας τον κοινωνικό της χαρακτήρα. Τότε και μόνον τότε, ίσως μπορέσουμε να αναζητήσουμε τα αληθινά αίτια δημιουργίας, διατήρησης και αναπαραγωγής της στις καταστατικές αρχές λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, ενός συστήματος που εδραιώνεται στη βία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ενός συστήματος που γεννά οικονομικές κρίσεις και ευθύνεται απόλυτα για τη γενικευμένη παθογένεια σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Ενός συστήματος που φροντίζει να αντανακλά τις αξίες του και σε επίπεδο σχολείου, όπου επίσης καλλιεργούνται οι αρχές του ατομικισμού, του προσωπικού κέρδους και της ιδιοτέλειας, όπου επίσης προάγεται ο άκρατος ανταγωνισμός και η ωφελιμιστική προοπτική, η τάση για κυριαρχία πάνω σε άλλους ανθρώπους.

Το σύστημα γεννά διάφορες μορφές βίας
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον εντατικοποιημένης μάθησης, εξετασιοκεντρικού χαρακτήρα και πολλών επιλεκτικών φίλτρων, όπου οι άνθρωποι από μικροί μαθαίνουν να ιεραρχούνται και να ιεραρχούν στη βάση αυθαίρετα συμφωνημένων κριτηρίων διάκρισης, εντελώς απόμακρων από τις προσωπικές τους ανάγκες και ενδιαφέροντα, ο ωφελιμισμός και το ατομικό συμφέρον επικρατούν των συναισθημάτων αλληλεγγύης και ανιδιοτέλειας και η βία αναδεικνύεται ως η απόλυτη ιδέα για την επιβίωση σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας βέβαια, που εξίσου βίαια διαμορφώνεται από τις υπάρχουσες συνθήκες κρίσης μέσα στις ίδιες τις οικογένειες των παιδιών. Με άλλα λόγια, η βία του συστήματος περνά με οσμωτικές διαδικασίες σε όλα τα μέλη της κοινωνίας -μικρά και μεγάλα- και μολύνει τις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Ακόμη, οι γνωστές παθογένειες του πολιτικού συστήματος, που ξεβράζουν, τελευταία, μισάνθρωπα και αντικοινωνικά ακροδεξιά σχήματα, συντείνουν στον ολοσχερή εκμαυλισμό της συλλογικής συνείδησης και στην κατίσχυση διεστραμμένων πρακτικών διαπαιδαγώγησης μέρους της ελληνικής νεολαίας (βλ. τις εγκληματικού χαρακτήρα «σχολές διάπλασης των νέων» από τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή) που, βεβαίως, αν εδραιωθούν και επεκταθούν, προδιαγράφουν με μαθηματική ακρίβεια το στραγγαλισμό κάθε έννοιας ανθρωπισμού και δημοκρατίας, αλλά και τον κίνδυνο πολλαπλασιασμού κρουσμάτων σχολικού εκφοβισμού, που θα έχουν πλέον, φανερά και απροκάλυπτα, αποδέκτες παιδιά μεταναστών ή παιδιά με αναπηρίες ή παιδιά με οποιοδήποτε άλλο διακριτό γνώρισμα, που θα τα καθιστά εν δυνάμει στόχο σε αλλόκοτους νεοναζί συμμαθητές τους.
Οποιος, βέβαια, συνεχίζει να διατηρεί επιφυλάξεις για την κατίσχυση της βίας στο σκληρό πυρήνα της δομής του καπιταλιστικού συστήματος, δεν έχει παρά να ανατρέξει στις συνέπειές του, όπως συμπυκνωμένα τις υφιστάμεθα κατά την τρέχουσα οικονομική κρίση... Κι αν συνεχίζει να μην αντιλαμβάνεται τη βία ως πρωταρχικό χαρακτηριστικό, τότε προς βοήθεια προσφέρουμε κάποια αποσπάσματα από τον Δημήτρη Γληνό2. Το γεγονός ότι αναφέρονται σε μια άλλη περίοδο της ιστορίας μας -τη γερμανο-ιταλο-βουλγαρική κατοχή, 70 και πλέον χρόνια πριν- δημιουργεί προϋποθέσεις αποστασιοποίησης και ανάδειξης της συγκλονιστικής ομοιότητας των δύο εποχών τόσο σε επίπεδο γεγονότων όσο και βιαιότητας που υπέστη τότε και υφίσταται ο λαός μας σήμερα, μαζί με τα παιδιά του. Λέει λοιπόν ο Γληνός:
«(...) Και ο ελληνικός λαός τη γνώρισε, ή καλλίτερα την ξαναγνώρισε τη νέα τάξη των πραγμάτων, που είναι τόσο παλιά όσο και ο κόσμος, και λέγεται με την αληθινή της λέξη "σκλαβιά"(...) Στη χώρα της ελιάς και του λαδιού πεθαίνουν οι άνθρωποι από πρηξίματα, γιατί δεν έχουν σταγόνα λάδι να προσθέσουνε στα νερόβραστα χόρτα τους (...) Ο εργάτης έχασε τη δουλειά του, βρέθηκε στο δρόμο απένταρος. Μα και όποιος είχε δουλειά, το μεροκάματό του έγινε μεμιάς μηδενικό των μηδενικών. Στην ίδια θέση βρέθηκαν όλοι οι μισθωτοί. Ο ιδιωτικός και ο δημόσιος υπάλληλος, ο τραγικός αυτός ακροβάτης ανάμεσα στην πείνα και στην κοινωνική αξιοπρέπεια, έχασε κάθε ισορροπία (...) Οι συνταξιούχοι πολιτικοί και στρατιωτικοί και τα θύματα των πολέμων έπαθαν χειρότερα. Οι μικροί και μεσαίοι εισοδηματίες και πολλοί, γλυκά αποκοιμισμένοι απάνω στο μαλακό προσκέφαλο της εξασφαλισμένης ζωής, ξύπνησαν τραγικά μπροστά στο τρομαχτικό φάσμα της πείνας. Και όλοι αυτοί (...) άρχισαν να ξεπουλάνε ό,τι βρισκότανε σπίτι τους. Δαχτυλίδια, βέρες, ρολόγια, έπιπλα (...) Κάθε μικροοικονομία εξανεμίστηκε. Ο,τι κρυβότανε για στήριγμα των γηρατειών, η προίκα των κοριτσιών (...) όλα πήρανε το δρόμο της αγοράς (...) πέρασαν στα χέρια των τσακαλιών που κάνουν όλες τις μεγάλες βρώμικες επιχειρήσεις σε συνεργασία με υπουργούς και με ξένους (...) Ολοι γέρασαν μεμιάς και στα μάτια τους ζωγραφίστηκε η μαύρη έγνοια και η αγωνία η θανάσιμη (...) Τα προϊόντα μας, ό,τι έχουμε υλικό αγαθό, αυτό εξατμίζεται, φεύγει, πάει σε ξένα χέρια και σε ξένες κοιλιές (...) και τα σπίτια μας και στις πολιτείες και στα χωριά, και τα χωράφια μας και οι πέτρες ακόμα πρόκειται σε λίγο να βρεθούν σε ξένα χέρια. Ξένοι αφεντάδες πρόκειται να πάρουν όλα τα αγαθά μας, και μεις, σκλάβοι (...) ξυπόλητοι και κουρελήδες και πεινασμένοι (...) να πεθαίνουμε χίλιους θανάτους κάθε μέρα (...) Και αφού μας αφαιρέσανε όλα τα μέσα της δουλειάς και μας λιμοχτονούνε, μας κατηγοράνε γιατί είμαστε, λέει, τεμπέληδες, καφενόβιοι κι' αεριτζήδες και θα μας βάλουνε, λέει, να δουλεύουμε όπως ξέρουν αυτοί να βάζουνε τους σκλάβους να δουλεύουνε(...)».
Επιπλέον, η διαχρονικότητα στη μέθοδο φίμωσης των λαών και η ξετσιπωσιά εν γένει του συστήματος, συμπυκνώνεται στα λόγια ενός από τα καλύτερα παιδιά του... του Αδόλφου Χίτλερ ο οποίος, σύμφωνα με το Γληνό, είπε: «(...) Σε κάθε τόπο θα βρεθούνε κάμποσα φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα, που θα εξυπηρετήσουν πρόθυμα τους σκοπούς μου, γιατί αυτό θα είναι ο μόνος τρόπος για να αναδειχτούν και να πλουτίσουν στη χώρα τους». Και συνεχίζει ο Γληνός: «Κι επιβεβαιώθηκε... Ετρεξαν πρώτοι οι Τσολάκογλοι, οι Μπάκοι, οι Γκοτζαμάνηδες, οι Καραμάνοι... Γύρω από αυτά τα καθάρματα οργιάζουνε πάνω στο πτώμα της δυστυχισμένης Ελλάδας, ρουσφετολογούν, επιδιώκουν αξιώματα, θέσεις και πηγές πλουτισμού ένα πλήθος από άλλα καθάρματα(...) Αυτοί οι άτιμοι χαφιέδες και προδότες έδωκαν το παράδειγμα της συνεργασίας των ελληνικών σωμάτων ασφαλείας με την Γκεστάπο και τους καραμπινιέρους».
Δεν έχει λοιπόν κανείς, παρά να αντικαταστήσει τα ονόματα των τότε κυβερνώντων με τους σημερινούς και θα ξεδιπλωθεί μπρος στα μάτια του το μέγεθος της βίας που γεννά πάντα ο καπιταλισμός με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Απομένει στη συνέχεια να δει, πώς μπορεί η βία του συστήματος να αντιμετωπιστεί στις επιμέρους εκφάνσεις της με ψυχολογικές πρακτικές. Αραγε μπορεί;

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Προς επίρρωση των εκτιμήσεών μας για υιοθέτηση από την πολιτεία ευρύτερων πολιτικών καταστολής και κοινωνικού ελέγχου, ξανατονίζουμε τη δυνατότητα αυτεπάγγελτης εισαγγελικής παρέμβασης και ανάμειξης των αστυνομικών αρχών στην καθημερινότητα του σχολείου με το πρόσχημα καταγγελθέντων κρουσμάτων σχολικού εκφοβισμού.
2. Γληνός, Δ. (1975). (β΄ έκδοση). Εκλεκτές σελίδες. Τόμος 4ος. Αθήνα: «Στοχαστής».
 
Χρήστος Δ. ΤΟΥΡΤΟΥΡΑΣ
Λέκτορας Παιδαγωγικής ΠΤΔΕ του ΑΠΘ